آخرين بخش زندگى امام حسين، يعنى دوران امامت آن حضرت، مهم ترين بخش زندگى او به شمار مى رود و در اين كتاب، بيش تر پيرامون همين بخش سخن خواهيم گفت.

حسين بن على(عليه السلام) از دوران نوجوانى كه شاهد انحراف دستگاه حكومت اسلامى از مسير اصلى خود بود، از موضع گيرى هاى سياسى پدر خود پيروى و حمايت مى كرد; چنان كه در زمان خلافت عمر بن خطاب، روزى وارد مسجد شد و ديد عمر بر فراز منبر نشسته است، با ديدن اين صحنه، بالاى منبر رفت و به عمر گفت: از منبر پدرم پايين بيا وبالاى منبر پدرت برو!

عمر كه قافيه را باخته بود، گفت: پدرم منبر نداشت! آن گاه او را در كنار خود نشانيد، و پس از آن كه از منبر پايين آمد، او را به منزل خود برد و پرسيد: اين سخن را چه كسى به تو ياد داده است؟ او پاسخ داد: هيچ كـس![1]

در جبهه هاى نبرد با ناكثين و قاسطين

حسين بن على(عليه السلام) در دوران خلافت پدرش، اميرمؤمنان(عليه السلام)، در صحنه هاى سياسى و نظامى در كنار آن حضرت قرار داشت. او در هرسه جنگى كه در اين دوران براى پدر ارجمندش پيش آمد، شركت فعال داشت. [2]

در جنگ جمل فرماندهى جناح چپ سپاه اميرمؤمنان(عليه السلام) به عهده وى بود[3] و