قبلاً كمين كرده بود، ضربت سختى بر آن حضرت وارد كرد. امام بر اثر جراحت، دچار خونريزى و ضعف شديد شد و بهوسيله عده اى از دوستان و پيروان خاص خود، به مدائن منتقل گرديد. در مدائن وضع جسمى حضرت بر اثر جراحت به وخامت گراييد. معاويه با استفاده از اين فرصت، بر اوضاع تسلط يافت. پيشواى دوم كه نيروى نظامى لازم را از دست داده و تنها مانده بود، ناگزير پيشنهاد صلح را پذيرفت.[1]

بنابراين اگر امام مجتبى(عليه السلام) تن به صلح در داد، چاره اى جز اين نداشت. چنان كه طبرى و عده اى ديگر از مـورخان مى نويسند: حسن بن على(عليه السلام)موقعى حاضر به صلح شد كه يارانش از گـرد او پراكنـده شده و وى را تنها گذاردند.[2]

گفتار امام پيرامون انگيزه هاى صلح

امام مجتبى(عليه السلام) در پاسخ شخصى كه به صلح آن حضرت اعتراض كـرد، انگشت روى اين حقـايق تلخ گـذاشته و عوامل و موجبات اقدام خود را چنين بيان نمود:

من به اين علت حكومت و زمام دارى را به معاويه واگذار كردم كه اعوان و يارانى براى جنگ با وى نداشتم. اگر يارانى داشتم شبانه روز با او مى جنگيدم تا كار يكسره شود. من كوفيان را خوب مى شناسم و بارها آن ها را امتحان كرده ام. آن ها مردمان فاسدى هستند كه اصلاح نخواهند شد، نه وفادارند، نه به تعهدات و پيمان هاى خود پايبندند و نه دو نفر با