سندى گويا

شايد هيچ سندى در ترسيم دورنماى جامعه متشتت و پراكنده آن روز عراق و نشان دادن سستى عراقيان در كار جنگ، گوياتر و رساتر از گفتار خود آن حضرت نباشد. حضرت مجتبى(عليه السلام) در «مدائـن»، يعنى آخرين نقطه اى كه سپاه امام تا آن جا پيشروى كرد، سخنرانى جامع و مهيجى ايراد نمود و طى آن چنين فرمود:

هيچ شكّ و ترديد ى ما را از مقابله با اهل شام باز نمى دارد. ما در گذشته به نيروى استقامت و تفاهم داخلى شما، با اهل شام مى جنگيديم، ولى امروز بر اثر كينه ها، اتحاد و تفاهم از ميان شما رخت بر بسته، استقامت خود را از دست داده و زبان به شكوه گشوده ايد.

وقتى كه به جنگ صفيـن روانـه مى شديد، دين خود را بـرمنافع دنيـا مقدم مى داشتيد، ولى امروز منافع خود را بر دين خود مقدم مى داريد. ما همان گونه هستيم كه در گذشته بوديم، ولى شما نسبت به ما آن گونه كه بوديد وفادار نيستيد.

عده اى از شما، كسان و بستگان خود را در جنگ صفين، و عده اى ديگر كسان خود را در نهروان از دست داده اند. گروه اول، بركشتگان خود اشك مى ريزند; و گروه دوم، خونبهاى كشتگان خود را مى خواهند; و بقيه نيز از پيروى ما سرپيچى مى كنند!

معاويه پيشنهادى به ما كرده است كه دور از انصاف، و برخلاف هدف بلند و عزت ما است. اينك اگر آماده كشته شدن در راه خدا هستيد، بگوييد تا با او به مبارزه برخيزيم و با شمشير پاسخ او را بدهيم و اگر طالب زندگى و عافيت هستيد، اعلام كنيد تا پيشنهاد او را بپذيريم و رضايت شما را تأمين كنيم.

سخن امام كه به اين جا رسيد، مردم از هر طرف فرياد زدند: «اَلْبُقْيَه، اَلْبُقْيَه»: ما زندگى مى خواهيم، ما مى خواهيم زنده بمانيم![1]