22. «كه»: «هر كه آمد، عمارت نو ساخت».

23. «لختى» مانند پاره.

24. «ياى تنكير»: «شبى ياد دارم كه چشمم نخفت»، «يكى زاد و يكى زيد(؟) و يكى مُرد».

25. «يك چند» و مانند اين ها; و امّا «هر»، و «هيچ» و «همه» از الفاظ عموم اند نه مبهمات و بعضى كلمات ديگر نيز هست كه آن ها را مبهمات مركّبه گويند: هرچه و همه كس و هيچ كدام و هريك و هيچ يك و هيچ كس و مانند اين ها; و مخفى نماند كه ـ چنانچه اشاره نموديم ـ اين ها از قبيل عمومات هستند نه مبهمات.

نمايش هفدهم در اسماء انده و تأسّف و آنچه از آن ها مطّلع شده ايم، يازده كلمه است:

1) «آواخ»: «آواخ ز پيمان و ز پيمانه او».

2) «آوخ»: «آوخ كه زمانه دشمنم شد».

3) «آوه»:

همچو مجنونى كه بشنيد از يكى *** كه: مرض آمد به ليلى اندكى

گفت: آوه بى بهانه چون روم؟ *** ور بمانم از عيادت چون شوم؟

4) «آه»: «آه كز طعنه بدخواه نديدم رويت».

5) «افسوس»: «افسوس كه ايّام جوانى طى شد».

6) «داد»: كه در السنه معمول است.

7) «دردا»: «دردا كه راز پنهان خواهد شد آشكارا»

8) «دريغ»:

دريغا كه با ما بسى روزگار *** برويد گل و بشكفد نوبهار

9) «وا»;

10) «واى»;

11) «هاى»، چنانچه هر سه در السنه متداول است.

نمايش هجدهم در اسما]ء[ ترجّى و آرزو و تمنّى و معروف از آن ها، «كاج» و «كاجكى» و «كاش» و «كاشكى» مى باشد; و امّا «چه» و «كى» و «مگر» در اشعار ذيل محض از براى استثناء و استفهام بوده و آرزو و ترجّى به قرينه مقام، مفهوم مى گردد: «چه شود كه با تو به سر رود به مراد دل نفسى مرا»، «كى شود يارب كه رو در يثرب و بطحا كنم»