اشعار او است:

«عكس زلف افكنده در چشم ترم دل مى كشد

بينَند : شمارى است مجهول.

بيننده : چشم و مردم هشيار.

بينو : كشك و قروت[ر.م].

بينوا : فقير و مفلس و بى چيز و عاجز.

بينون : قلعه اى است مشهور در قرب صنعا.

بينونه : نام موضعى است مابين عمّان و يمن و يا بحرين.

بينى : (ر.ف) و رجوع به «شامّه» نمايند.

بيو : (چو عمو) عروس و (چو ديو) شپشه و ديوك[ر.م].

بيوار : عدد ده هزار و هر چيز گرد و مدوّر و گردو و بادام و مانند آنها كه مغزش پوچ و ضايع شده باشد.

بيواراَسب : ضحّاكِ ماران]از شخصيّت هاى پليد شاهنامه [را گويند، ازآن رو كه قبل از پادشاهى ده هزار اسب داشته.

بيواره : اوخلو[ر.م] و وردنه و بى كس و غريب و تنها و بى اعتبار.

بيواز : بنواز[ر.م] است.

بيوايه : بى پناه و بى كس.

بيوباريدن; بيوبُردن : اوباريدن[ر.م] و ظاهراً باى اوّل آن زائد است.

بيور : (چو ديگر) بيوار[ر.م].

بيوراسب : بيواراسب[ر.م].

بيوَرد : ابيورد[شهرى در تركمنستان] و هم نام مبارزى بوده كه افراسياب[پادشاه توران به مدد پيرانويسهسپهسالار و مشاور افراسياب] فرستاد.

بيوَرَسب : مخفّف بيواراسب [ر.م].

بيوس : (چو عروس) بيوسيدن[ر.م] و امر و فاعل از آن.

بَيوسيدن : تمنّى و خواهش كردن و طمع و توقّع و اميد و انتظار داشتن و اميدوار بودن و تواضع و چاپلوسى نمودن و از كارى استعفا دادن.

بيوگ : (چو عمود و نمود) عروس.

بيوگانى : توى و زفاف و عروسى.

بيَوگندن : بر وزن و معنى بيفكندن.

بيون : (چو درون) ترياك.

بيوند : (چو ريوند) غدر و حيله و بىوفايى كردن.

بيوه : خيار صحرايى و غريب و تنها و مرد زن مرده و زن طلاق داده و يا شوهرمرده كه كاكم و كالم و كالمه نيز گويند.

بيهار : (ل) ايالتى است از مجارستان كه مشتمل بر معادن پرقيمت بسيار بوده و مرمر نيكو داشته و تخميناً داراى 560هزار نفوس مى باشد.

بيهُده : مخفّف بيهوده.

بيهس : (چو حيدر) از مشاهير شعراى عرب كه معاصر عبدالملك ابن مروان، پنجمينِ بنى اميّه، بوده و در شام امرار وقت كرده و به معاشقه دخترى صفرانام اشتهار داشت.

بيهسيّه : يكى از 73 فرقه امّت مرحومه كه در تحقّق ايمان، مجرّدِ اقرار زبانى را كافى دانسته و اطفال را در كفر و ايمان تابع پدرانشان پنداشته و مرتكب كبيره را كافر مى دانند و حَجّاج دست و پاى رئيس ايشان، بيهس، را قطع كرده و اعدام نمود.

بيهَق : ناحيه بزرگى است از خراسان در قرب نيشابور كه به نوشته ياقوت حموى[ر.ض هر يك از عرض و طول آن 25 فرسخ و به 321 قريه و قصبه مشتمل و بسيارى از علما و اُدبا از آنجا ظهور نموده و مركز آن سابقاً خسروجردشهركى بوده در خراسان] بوده و در اواخر، سبزوار مقرّ حكومت آن ديار است، و از تاريخ بيهقى]ر.ض [نقل است كه قديماً خود شهر سبزوار را بيهق مى گفته اند كه معرّب بيهه : به معنى بهين : است، يعنى اين شهر بهترين بلاد نيشابور است.

بيهن : (چو ديگر) سيخول[خارپشت].

بيهود; بيهوده : (به كسر اوّل) ناحقّ و باطل و بى فايده و هذيان و هرزه و لغو و عبث كه به پارسى «غاب» هم ]گويند [و (به فتح اوّل) چيزى كه نزديك به آتش شده و زرد شده باشد.

بيهوذ; بيهوذه : بر وزن و معنى بيهود و بيهوده.