در نظر نيست مرا جز تو كسى در عالم *** بر من اى شوخ ترا هم نظرى هست كه نيست

به طواف كعبه رفتم به حرم رهم ندادند *** كه برون در چه كردى كه درون خانه آيى

«نشسته بود كه تب بر وى غلبه كرد»، «نفس را وعده دادن به طعام آسانتر است كه بقّال را به دِرَم»; و مخفى نماند كه لفظ «كه» در همه اين ها از براى بيان و اوّلى در اصل «مانند آن كه» و دويّمى «يا اين كه» و سيّمى «گفتند كه برون در چه كردى» و چهارمى «ناگاه كه تب» و پنجمى «از آن كه بقّال را به درم وعده دهى» و مانند اين ها.

«كى» ادات استفهام است.

«گار» مبالغه و نسبت و لياقت و فاعليّت را باشد.

«گان» مفيد نسبت و لياقت است.

«گاه»;

«گاهان» زمان و مكان.

«گده» ادات مكان است.

«گر» ادات شرط و مخفّف «گار».

«گِن» اتّصاف و نسبت را باشد.

«گون» قسم و نوع و رنگ و لون.

«گه» مخفّف «گاه».

«گى» ادات اسم مصدر.

«گين» فاعليّت و اتّصاف و نسبت.

«لاخ» از ادوات مكان و غلبه و كثرت.

«لختى» از كنايات است.

«ما» ضمير جمع متكلّم.

«مان» ادات تشبيه و مكان و به معنى اثاث و اوضاع خانه همچو «خانمان» و ضمير جمع متكلّم است.

«مانند» ادات تشبيه.

«مر» حرف زايد و حصر و تخصيص را نيز باشد:

مر او را رسد كبريا و منى *** كه ملكش قديم است و ذاتش غنى

«مگر» از ادوات استثنا و استفهام است.