«ايشان» ضمير جمع غايب است.

«ايم» ضمير جمع متكلّم است.

«اين» اسم اشاره و از كنايات است.

«با» ادات عطف است و گاهى از براى استعانت باشد: «آنچه با تدبير توان كرد، با شمشير نتوان كرد»; و گاهى مقابله را باشد:

با اختيار حق نبود اختيار ما *** با نور آفتاب چه باشد شرار ما

و گاهى از براى معيّت و مصاحبت باشد و اين هم در بعضى موارد، جزو كلمه مركّب بوده و صفت غير باشد همچو: «باخرد» و «باهوش»; و در بعضى مواقع اينچنين نباشد:

دمى با حق نبودى، چون زنى لاف شناسائى؟ *** تمامى عمر با خود بودى و نشناختى خود را

«بار» از ادوات كثرت و ظرفيّت.

«باز» تكرار و تأكيد و برگشتن و دوبارگى و زيادت.

«بام» لون و رنگ.

«بان» محافظت و فاعليّت.

«بُد» از براى محافظت.

«بر» استعلا و زيادت و علامت مفعول فيه.

«براى» از براى علّت و مفعول له است.

«برخى» از كنايات است.

«بس»;

«بسا»;

«بسى»;

«بسيار» كثرت و انحصار را.

«بش» تشبيه را است.

«بُل» ادوات كثرت است.

«بهر» مفيد علّت است.

«بهمان» از كنايات و مرادف فلان است.

«بى» نفى و فاعليّت را باشد.