انتخاب كرده و برخى از استدلال هاى آنها را بدون ذكر مأخذ آورده است يا مقصود «ولى زوجه» مانند پدر و جد است آنگاه كه او صغيره باشد.

مشهور ميان دانشمندان شيعه اين است كه مقصود از آن « ولى زوجه» است و در ايـن مـورد حـدود ده روايت كه اسناد آنها به افرادى مثل: محمد بن مسلم، عبداللّه بن سنان، حلبى، ابن ابى عمير، سماعة، اسحاق بن عمار، و... منتهى مى شود و برخى از آنها از « اصحاب اجماع» است وارد شده است ما قبلاً نظريه فقهاى شيعه را روشن مى سازيم.

سخن در آيه در باره زنانى است كه پيش از دخول طلاق داده شوند در اين صورت حكم الهى اين است كه شوهران نيمى از مهر را بايد بپردازند، مگر آنجا كه خود « زن» از آن صرف نظر كند، يا اولياء زن آنجا كه حق دارند در باره مهريه او تصميم بگيرند ( مانند زوجه صغير يا سفيه) وتشخيص دهند كه صرف نظر از آن، به صلاح زن است.

مفسران شيعه به پيروى از روايات اهل بيت مى گويند: مقصود از « اَلَّذِى بِيَدِهِ عُقْدَةُ النِّكاحِ» ( كسى كه گره نكاح در دست او است ) همان اولياء زن هستند كه درمواقع خاصى مى توانند در باره مهريه زن تصميم بگيرند و اين مورد نيز يكى از آن موارد است كه مى توانند از نصف مهريه به خاطر مصالحى صرف نظر نمايند، زيرا چه بسا ممكن است سرسختى در باره اخذ نيم مهريه، احساسات شوهر و فاميل اورا جريحه دار سازد و در صدد انتقام بر آيند خصوصاً اگر مهريه سنگين باشد چه بسا گرفتن نيم مهريه، آن هم در چنين شرائط براى زن گران و سنگين تمام شود از اين جهت خدا دست زن و اولياء اورا در اين مورد باز گذارده كه بتوانند از آن صرف نظر كنند.

گذشته از اين كه اين نظر را روايات خاندان رسالت تأييد مى كنند، دقت درخود آيه ما رابه اين نظر رهبرى مى كند زيرا طرف خطاب در آغاز آيه و پايان آن، خود شوهر است.