« طلب آمرزش ابراهيم براى آزر، به خاطر وعده اى بود كه ابراهيم به وى داده بود، وقتى براى ابراهيم روشن شد كه او دشمن خدا است از او دورى جست و حقاكه ابراهيم مرد بر دبارى بود».

گفتگوى ابراهيم با آزر كه توأم با وعده آمرزش براى او بود و سرانجام منجر به قطع روابط باوى گشت. تمام، در دوران جوانى ابراهيم و در سرزمين « عراق » بود و هنوز آهنگ فلسطين، ومصر و حجاز نكرده بود، و اين مى رساند كه ابراهيم در دوران جوانى پيوند معنوى خود را با « آزر » بريد، و ديگر در حق او دعا نكرد.

ولى آيه ديگر حاكى است كه ابراهيم در دوران پيرى « والد » خود را به طور قطع دعا كرده است و اين موقعى بود كه از بناى كعبه فارغ گشته و كهولت كامل او را فرا رسيده بود.

گواه بر اين كه او موقع فراغ از بناى كعبه پير بود، آيه ياد شده در زير است :

( اَلْحَمْدُ للّهِِ الَّذِي وَهَبَ لِي عَلىَ الْكِبَرِ إسْماعِيلَ وَ إسْحاقَ)

( سوره ابراهيم، آيه 39).

« ستايش خدايى را كه در دوران پيرى اسماعيل و اسحاق را به من بخشيد».

اين آيه مى رساند كه هنگام تولد اسماعيل، ابراهيم پير بوده است تا چه رسد به هنگامى كه او با همكارى فرزند خود ( اسماعيل) كعبه را مى ساخت.

گواه بر اين كه او بر « والد » ( پدر ) خود پس از ساختن كعبه دعاء نمود آيه ياد شده در زيراست:

( رَبَّناَ اغْفِرْلِي وَ لِوالِدَيَّ وَ لِلْمُؤمِنينَ يَوْمَ يَقوُمُ الْحِسابِ) ( ابراهيم، آيه 41).

« پروردگارا پدر و مادرم و مؤمنان را روزى كه حساب بر پا مى شود، بيامرز».

اين آيه مى رساند كه ابراهيم در پايان عمر، پدر خود را دعا كرده است.

هرگاه پدرى كه در اين آيه مورد مهر و علاقه ابراهيم قرار گرفته است همان «آزر » باشد، معلوم مى شود كه ابراهيم تا دم مرگ، تا آخرين ساعات زندگانى، با او