مى گويند: خدائى كه همه موجودات را به سخن در آورد، ما را به تكلم وادار كرد».

وباز مى فرمايد:

( اَلْيَوْمَ نَخْتِمُ عَلى اَفْواهِهِمْ وَ تُكَلِّمُنا اَيْدِيْهِمْ وَ تَشْهَدُ اَرْجُلُهُمْ بِما كانوُا يَكْسِبوُنَ) ( يس، آيه 65)

« امروز بردهانهاى آنها مهر مى زنيم و دستهاى آنان را به سخن گفتن وادار مى كنيم و پاهاى آنان برآنچه انجام داده اند، گواهى مى دهند».

با توجه به شيوه بت پرستى در منطقه وبا توجه به چنين آيات، اين نظر را بسيارى از مفسران انتخاب كرده اند، در اين صورت استدلال به اين آيه، برنفى ارتباط با ارواح مقدسه كاملاً بيگانه خواهد بود زيرا سخن ما پيرامون ارواح مقدس است نه بتهاى جامد.

پاسخى به گونه ديگر:

شما فرض كنيد كه مقصود از « ما تدعون» مطلق معبودها اعم از آگاه و نا آگاه است و اگر در آيات بعدى ضماير آگاه به كار رفته است به خاطر تغليب، عاقل برضد آن است.

يا فرض كنيد كه مقصود تنها معبودهاى عاقل و آگاه از جن و شيطان و ملك است، و اگر لفظ « ما» در آيه نخست به كار رفته است به خاطر اين است كه گاهى همين لفظ در مورد عاقل نيز به كار مى رود ولى با اين دو فرض (كه هرگز قطعى نيست، بلكه بر خلاف شرائطى است كه درموقع نزول آيه بر اكثريت عرب جاهلى حاكم بود) باز آيه ارتباطى به توسل رايج در ميان اهل توحيد ندارد زيرا گذشته از اينكه ، موحدان جز خدا را نمى پرستند، هدف آيات، نفى آن نوع قدرت براستجابت و آگاهى است كه در شأن معبود واقعى مى باشد، و آن داشتن قدرت و علم متكى به خويش نه قدرت و آگاهى مكتسب از خدا.

خلاصه : هدف آيات نفى معبود و الوهيت ما سوى اللّه است، الهى كه بايد