مى رود خواه شباهت آنها از وحدت شكل و رنگ باشد مانند شباهت درختهاى انگور، زيتون و انار، و يا از نظر مضمون ومحتوا، مانند باطل كه رنگ حق به خود مى گيرد و مشابه آن مى شود، و سرانجام به خاطر شباهت والتباس دور آن را يك نوع ابهام فرا مى گيرد و انسان به زودى حقيقت را از حقيقت نما تميز نمى دهد.

3 ـ همه قرآن محكم است: درحالى كه اين آيه، آيات قرآن را بردونوع تقسيم مى كند ومى فرمايد:

( مِنْهُ آياتٌ مُحْكَماتٌ وَ اُخَرُ مُتَشابِهاتِ) ولى برخى از آيات قرآن، سراسر آيات آن را «محكم» توصيف مى كند، اكنون بايد ديد كه اين تقسيم با اين توصيف فراگير، چگونه سازگار است.

آيه اى كه سراسر آيات قرآن را «محكم» مى خواند آيه ياد شده در زير است:

( كِتابٌ اُحْكِمَتْ آياتُهُ ثُمَّ فُصِّلَتْ مِنْ لَدُنْ حَكِيم خَبِيْر)

( هود، آيه 1)

« اين كتابى است كه آيات آن استحكام يافته از جانب خداوند حكيم و آگاه تشريع شده است».

از اين آيه به روشنى استفاده مى شود كه همه آيات قرآن از استحكام و استوارى برخوردار است در اين صورت بايد ديد چگونه قرآ ن در عين محكم بودن به دونوع محكم و متشابه تقسيم مى گردد؟

رفع اين اختلاف به اين صورت انجام مى گيرد كه مقصود از « احكام» در آيه سوره « هود» اين است كه سراسر آيات قرآن از نظر محتوا متقن و مستحكم است و هيچ نوع سستى به مضمون آن راه ندارد، زيرا اين قرآن همان طور كه ذيل آيه متذكر است از جانب فرد« حكيم» و « خبير» نازل گرديده است.

توصيف قرآن به « احكام» به اين معنى، اختصاص به محكمات ندارد زيرا مضامين واقعى آيات متشابه نيز از « احكام» استوارى خاصى برخوردار است و هيچ نوع بطلان و سستى به آن راه ندارد واگر اين گونه از آيات « متشابه» است به خاطر