نمايندجاى گفتگو نيست كه كشتن يك چنين اشخاص تائب و نادم علاوه بر اينكه مقـام و منـزلت آنان را بالا مى بـرد، و تا حـدى بار آنـان را در روز جــزاء سبكـتر مى سازد، خود يك سياست اسلامى است، زيرا هرگاه مرتكبين اين جرائم با اعمال شاقه مؤاخذه نشوند و مرگ حتمى خود را در آستانه اعمال خود نبينند عظمت گناه از بين مى رود و اين سياست اسلامى با رحم و عطوفت خداوند جهان منافات ندارد، زيرا مصلحت اجتماع بر مصالح فرد مقدم است.

البته مى دانيم كه جرم كسانى كه گوساله سامرى را پرستيده بودند، شرك و بت پرستى وانحراف از جاده توحيد بود، و در حقيقت تمام زحمات موسى (عليه السلام) را به باد دادن بود « اِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ» اگر خداوند بزرگ و مهربان جرم آنان را بزرگ نمى شمرد و آنان را با كشتن كيفر نمى داد هر روز بيم توسعه بت پرستى و انحراف از جاده توحيد درميان قوم موسى گسترش مى يافت، و بار ديگر اين فكر مانند سائر افكـار شيطانى، كـم كـم مُـد روز مى شـد و پـس از درگذشت موسـى نيز تكرار مى گشت.

سياست الهى در اين مورد اين بود كه مؤاخذه آنان را چنان سخت بگيرد كه بار ديگر، هوسرانان، ريشه و اساس شرائع آسمانى را ( توحيد و يكتا پرستى) متزلزل نسازندوتصور نكنند كه اين جرم مانند باقى جرمها بانادميت ظاهرى واستغفار زبانى قابل گذشت مى باشد.

ثانياً : درخود آيه استيناس واضحى است كه كشتن يكديگر در حقيقت مكمل توبه آنها بوده است زيرا درست است كه خداوند با رحمت و مغفرت به سوى آنها باز گشته است چنان كه جمله(فَتابَ عَلَيْكُمْ) از آن حاكى است اما توجه رحمت خدا دو شرط دارد كه قبل از اين جمله بيان شده اند و آن دو شرط عبارتند از:

1 ـ توبه و اظهار ندامت از كردار خود به وسيله زبان كه كاشف از پشيمانى باطنى مى باشد و اين موضوع را با جمله « فَتوُبوُا اِلى بارِئِكُمْ» بيان فرموده است.

2 ـ كشتن يكديگر و آن را با جمله « فَاقْتُلوُا اَنْفُسَكُمْ» بيان كرده است. و دومى