وشايد علت اين كه در آيه از ماده مزيد فيه « مخافته» استفاده شده با اين كه ماده مجرد« خفت» نيز همان را مى رساند، همان تفهيم مبالغه در آهسته گوئى است يعنى به قدرى آرام سخن بگويد كه خود او نيز نشنود.

قاموس مى نويسد: « الخفت» ( با فتحه) :« اسرار المنطق كالمخافتة والتخافت» .

دراين صورت مبناى تفسير حضرت اين است كه چون نهى « ولا تخافت» در برابر نهى و « ولاتجهر» واقع شده است واز طرفى تمام مراتب « جهر» مورد نهى نيست، بلكه جهر شديد مورد نهى است دراين صورت مقصود به حكم مقابله اخفات شديد است ( كه انسان خود نشنود) و درزبان عرب به آن «مخافته» مى گويند نه تمام مراتب اخفات.

در نتيجه روشن مى گردد كه رسم و روش شيعه در نمازهاى يوميه از مصاديق «وَابْتَغِ بَيْنَ ذلِكَ سَبِيلاً» است، زيرا كيفيت نمازهاى مغرب و عشاء و صبح از مصاديق جهر شديد نيست، چنانكه كيفيت اخفات درنمازهاى ظهر و عصر از افراد اخفات شديد( مخافته) نيست ومقدارى از مراتب جهر واخفات تحت امر « وابتغ» باقى مانده است. و گويا هدف آيه اين است كه « لاتجهر بصلوتك( جهراً شديداً) و(لاتخافت) اخفاتاً شديداً) « وَابْتَغِ بَيْنَ ذلِكَ سَبِيلاً».

به عبارت ديگر: «مخافته» به معنى مطلق آهسته سخن گفتن نيست، بلكه آن نوع آهسته گوئى است كه انسان در آهسته گوئى زياد بكوشد، چنانكه همين لفظ در آيات ياد شده در زير در اين معنى به كار رفته است آنجا كه مى فرمايد:

( يَتَخافَتوُنَ بَيْنَهُمْ اِنْ لَبِثْتُمْ اِلاّ عَشْراً) (طه،آيه 103).

« با كـمال آهستگى به يكديگر مى گويند جز ده روز در زير خاك درنگ نكرديم » .

و نيز مى فرمايد:

(فَاْنْطَلَقُوا وَ هُمْ يَتَخافَتُونَ اَنْ لا يَدْخُلَنَّها الْيَوْمَ عَلَيْكُمْ مِسْكِينٌ)

(القلم، آيه 23)