مرحوم مدرّس تبريزى مصداق واقعى همان فقيه بحقّى بود كه حضرت اميرالمؤمنين(عليه السلام) در روايت «ألا أخْبِرُكُمْ بِالفَقيهِ حَقَّ الفَقِيْه» فرمود كسى كه مردم را از رحمت خداوند نااميد و از عذاب خداوند ايمن نگرداند، و در نافرمانى خدا آنان را رخصت ندهد، و قرآن را به شوق چيزى ديگر ترك نگويد.بدانيد در علمى كه در آن تفهّم نباشد، و در قرآنى كه در آن تدبّر نباشد، و در عبادتى كه در آن تفقّه نباشد هيچ خيرى نيست. خداوند آن فقيه بحق را پاداش خير دهاد. كه:«وَ كُلُّ خَيْر عِنْدنَا مِنْ عِنْدِهِ» .

مرحوم مدرّس تبريزى از برجستگى هاى فراوانى برخوردار بوود كه شمّه اى از آن را در اينجا بازگو مى كنم. او به اهل علم احترام مى گذاشت و حتّى در برابر طلاّب جوان به سلام مبادرت مىورزيد. در مدّت سه سال كه از ساعت 7 تا 9 صبح كه به همراهى برخى از همدرسان خود همچون مرحوم سيّد محمّدرضا علوى تهرانى و احمد مهدوى دامغانى سلّمه الله تعالى نزد او فقه مى خواندم هيچ گاه او را خوابيده و پا دراز كرده نديدم و معلوم بود كه پس از نماز صبح رسم ادب و دو زانو نشستن را براى خود نيز رعايت مى كرد. در طى اين سه سال غذاى پختنى در اطاق او استشمام نكردم فقط كترى و قورى چاى بر روى خوراك پز نفتى خود هميشه مهيّا داشت و سفره نانى هم در كنار آن بود كه فقط در ميان آن پنيرِ مانده ديده مى شد. امور تهيّه كاغذ و چاپ ريحانة الادب را خود يك تنه عهده دار بود و تصحيحات مطبعه اى آن را نيز خود به تنهايى انجام مى داد و به كسى ديگر اعتماد نمى نمود:

امّا از جهت علمى بايد بگويم كه او از مدرّسان ديگر فقه كه من ديده بودم جامع تر و برتر بود چون بر علم رجال و درايه كه زيربناى حديث و فقه است تسلّط كافى و وافى