مؤرخان مسلمان بهيمه را پادشاه گجرات شمرده‌اند، كه سلطان غور ازو شكست خورد، اما مؤرخان مقامي اين واقعه را بنام سلف او مولا راجه ضبط كرده‌اند، و در كتيبه‌هاي چلوكيه بعنوان «حلال مشكلات و شكست دهنده پادشاه گرجنه (غزنه) ذكر شده است (آثار عتيقه هند 6/ 194- 201) و او را بالا مولا راجه طفل ميگفتند، زيرا كه در ايام طفولت لشكر توروشكه را برهم زده بود، و اين روايت بومي در گزيتپر بمبئي (1/ 195) بحواله واقعه نامه جاينه نقل شده است.
ممكن است اين اشتباه مورخان مسلمان ازين رو واقع شده باشد، كه ايام شاهي مولا راجه خيلي كوتاه بوده و پس ازو برادرش بهيمه دوم بر تخت نشست كه مرد جواني بود، و پادشاهي او تا 62 سال از 1179 تا 1241 م (575 ه 639 ه) دوام كرد. قراري كه در كتاب ميروتونگه (ترجمه تاوني 154) تصريح شده، ميدان جنگ سلطان غور و مولا راجه در (گه ده راره گهته) بود، كه سلطان بسبب بارانهاي ناگهاني در اين جا شكست خورده بود، و برخي از مطلعين مقامي اينجاي را همين كيادره كنوني دانند كه در ايالت سيروهي در دامنه كوه ابو واقع است.
(هوديوالا بحواله كتيبه‌هاي هند از بهند راكر 11/ 72 و آثار عتيقه هند از هلدر، ج 56 ص 47 طبع 1927 م (حواشي برايليوت 2/ 698)