مؤلف نام اينجا را در طبقه 23 در حديث نامزد كردن لشكرهاي مغل مي‌آورد، كه ملك حسن قرلغ در آنجا بود، و وقتي كه لشكر مغل برو زدند، او منهزم از غزنين و كرمان و بنيان بجانب بلاد ملتان و سند آمد، و نيز مكررا آنرا بين كوهسار كنوني افغان و ملتان نام ميبرد (رك: به فهرس كتاب) شرح موقعيت كرمان را در تعليق (27) خوانديد، و بنيان نيز بايد در اراضي بين غزنه و ملتان واقع باشد، و به فكر نويسنده عاجز عبارت از بنون موجوده است، كه هم از حيث موقع جغرافي و هم در قرابت نام به بنيان تاريخي مطابقت ميرساند، چه بنون كنوني بعد از كرمان باين طرف درياي سند واقع و تاكنون بنامي كه خيلي به بنيان نزديك است شهرت دارد.
ضلع بنون موجوده در صوبه شمال غربي هند شامل بود، كه غربا به كوهسار و زيرستان و شرقا به ثغور شاه پور و مجاري سند و شمالا بكوهسار ختك و كوهات و جنوبا به ضلع ديره اسماعيل خان پيوسته است، و طولا 90 ميل و عرضا از شمال به جنوب 40 ميل مساحه دارد [1] يكي از مشاهير اين شهر ملك القضاة صدر جهان فيض الله بن زين العابدين بن حسام بنياني است كه بدربار محمود شاه بيگاده از پادشاهان گجرات ميزيست، و بسال 903 ه از طرف آن پادشاه به محمد آباد دكن بسفارت رفت، وي در همين سال كتاب مجمع النوادر خود را بزبان پارسي مشتمل بر نوادر حكايات شاهان، پيغامبران، زهاد، علماء، فلاسفه، وزراء و امراء نوشت، و در سال 907 ه در همان شهر تاريخ محمود شاهي يا طبقات محمود شاهي را به تبع طبقات ناصري منهاج سراج و تكميل وقايع ما بعد آن تاليف داشت. مخفي نماند كه اين بنون بنيان را البلاذري بنام بنه مرادف الهاور بين ملتان و كابل نويسد [2] در حاليكه فخر مدبر مباركشاه بشكل (بنو) در مورد شهر كنوني ضبط كرده [3] و بابر نيز عين همين نام را در شحر سرزمين افغانان بجنوب كابل با فرمل و نغر آورده است [4] (براي تكميل اين مبحث، رك: 77)