در تاريخ سيستان كه مؤلف آن مجهول است گويد: «اما زرنگ بدان گفتند كه بيشتر آباداني رودها و كشت زارها زال زر ساخت، چنانكه زالق العتيق گويند اندر پيش زره و زالق الحديث كه معرب كرده‌اند، آن زال كهن است، و زال نو، و او را مردمان سيستان زرورنگ خواندندي، زيرا كه موي او راست بزر كشيده مانستي ....» [1] محشي فاضل تاريخ سيستان مرحوم بهار مينويسد: كه وجه تسميه زال بواسطه اين نباشد، كه موي او بزر كشيده شبيه بوده است، در كتب لغت فارسي و در تتبع كتب پهلوي معلوم شده است، كه زال و زار و زروان و زرفان و زرهان و زرهون و زربان و زرمان همه از يك ريشه و بمعني پير و صاحب موي سپيد است، و درين معني فرهنگهاي فارسي هم اگر چه معاني مجازي را غالبا اصل گرفته‌اند، ليكن معلوم ميدارد، كه ريشه لغت در استعمالات بعد از اسلام تا اندازه‌يي محفوظ بوده است، و زال را چون موي سپيد بوده است زال گفته‌اند، يعني پير و سپيد موي.
اين بود راي مرحوم بهار، نسبت بوجه تسميه و ريشه اين نام، كه عين اين كلمات در زبان پشتو كه با السنه اوستا و پهلوي خيلي نزديكي دارد، بصورت خوب تطبيق مي‌گردد، زيرا در پشتو كلمه (زور) كه حرف آخر آن راي مثقله است، تاكنون بمعني پير و كهن سال و سالخورده است، و از روي فقه اللغه نيز ثابت است، كه (ر) به (ر) مثقله پشتو و هم به لام كه حرف قريب المخرج آن است، تبديل مي‌گردد، و زيادت و حذف حروف علت از نظر فيلالوژي قيمتي ندارد.

مؤلف اين كلمه را در موارد ذيل استعمال كرده:
«ناگاه اسپي از دشت درآمد، و بر در سراي پرده او بايستاد، بر صفتي