در حدود (623 ه) مولانا سكونت تولك را پدرود گفته و در خيسار با ملك ركن الدين مرغني (كرت) اقامت داشت بعد از آنكه از سفر فراه و دوره حبس (43) روزه قلعت صفهبد به خيسار برگشت، بسفر هند اقدام نمود. [2] چنين بنظر مي‌آيد، كه مولانا از خيسار خراسان به غزنه آمد و از آنجا در اوايل سنه (624 ه) براه معروفي كه از غزنه به سوي دره گومل و واديهاي درياي سند مي‌گذرد، به بنيان (بنون موجوده) گذشت و در كشتي نشست، و از راه درياي سند روز سه شنبه (26) ماه جمادي الاولي به (اچه) رسيد، [3] و تا ماه رجب در بحبوحه جنگهائي كه بين ناصر الدين قباچه، و شمس الدين التتمش در گرفته بود، در ملتان و اچه ماند [4] و در ماه ذي حجه همين سال (624 ه) در عهد سلطان ناصر الدين قباچه مدرسه فيروزي اچه، حوالت وي شد، و قضاي لشكر علاء الدين بهرام شاه بن ناصر الدين قباچه نيز باو مفوض گشت، [5] ولي اين ماموريت مؤلف دوامي نكرد، و در سال ديگر (625 ه) روز سه شنبه (27) جمادي الاخري بود، كه سلطان شمس الدين التتمش اچه را فتح نمود، و قباچه از بين رفت، مولانا دوره ماموريت و خدمت گذاري‌هاي خود را هم ازين وقت ميشمرد [6] چنين پديد مي‌آيد، كه مولانا در ابتداي محاصره اچه، روز چهارشنبه غره ماه ربيع الاول (625 ه) در پاي محروسه اچه بدرگاه سلطان التتمش پيوست، و پيش از ان به پانزده روز ملك تاج الدين كزلك خان سنجر را ملاقات كرده بود، مولانا گويد، كه روز چهارشنبه شانزدهم صفر (625 ه) به لشكرگاه منصور رسيدم، و آن ملك ملك سيرت مرا تعظيم فرمود، و از مسند خود برخاست، و شرط استقبال بجاي آورد و پيش باز آمد، و مرا بجاي خود بنشانيد، و سيب لعل بدست داعي داد، و بر لفظ او رفت، كه مولانا اين را بستان، كه شگون باشد [7]