در شهور سنه ثمان [و] عشر و ستمائة كاتب اين طبقات منهاج سراج كه از تمران [2] بطرف غور باز آمده شد، در قلعه سنگه كه او را [3] خول ماني [4] گويند، ملك حسام الدين عبد الملك را ديده آمد، ناگاه برادرش ملك تاج الدين حبشي عبد الملك، كه او را خسرو غور لقب داده بودند، ذكر او پيش ازين تحرير يافته، از طرف طالقان باجازت چنگيزخان بغور باز آمد، اين حكايت از وي سماع افتاد [ه است] (او) گفت: وقتي ما از نزديك چنگيزخان بيرون آمديم، و در خرگاهي نشستيم، اقلان چربي [5] كه من با او آمده بودم با چند نوئين ديگر حاضر بوديم، و بزرگتر آن [6] همه اقلان چربي بود، دو مغل را بياوردند، كه دوش بوقت يتاق [7] گرد برگرد لشكر، هر دو در خواب شده بودند، اقلان چربي گفت: ايشان را كدام مغل آورده است؟ آن مغل كه ايشان را آورده بود، زانو زد [8] كه من آورده‌ام: گفت: گناه ايشان چه بود بازگوي! گفت: ايشان هر دو بر پشت اسپ بودند من مي‌گشتم و تفحص يتاقيان [9] ميكردم، بديشان رسيدم ايشان را در خواب ديدم، تازيانه بر سر اسپ ايشان زدم، كه شما گناهكار شديد كه در خوابيد! و بگذاشتم، امروز ايشان را حاضر كردم.
اقلان روي بدان دو مغل كرد كه شما در خواب بوديد؟ هر دو اقرار كردند، كه بوديم، فرمان داد، تا يكي را بكشتند، و سر او در جعد ديگري بندند، و گرد تمام لشكر بگردانند آنگاه ديگري را [نيز] بكشند. ايشان همه خدمت كردند، در حال آن فرمان بجاي آوردند من در تعجب بماندم اقلان چربي را گفتم: كه گواه و حجت آن [دو] مغل را نبود، چون