وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى‌ حُبِّهِ مِسْكِيناً وَ يَتِيماً وَ أَسِيراً يعنى ميخورانند طعام را با گرسنگى و محبت آن يا از براى محبت خدا بمسكين و يتيم و اسير و اتفاق كرده‌اند مفسران و راويان عامه و خاصه بر آنكه اين آيه بلكه مجموع سوره در شأن على و فاطمه و حسن و حسين (ع) نازل شده است و باز فرموده است‌ الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ بِاللَّيْلِ وَ النَّهارِ سِرًّا وَ عَلانِيَةً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ‌ يعنى آنها كه انفاق مى‌كنند مالهاى خود را در شب و روز و پنهان و آشكارا پس از براى ايشان است اجر ايشان نزد پروردگار ايشان و نيست خوفى بر ايشان و نه ايشان اندوهناك ميشوند يعنى در آخرت- شيخ گفته است روايت مستفيضه وارد شده كه اين آيه در شان امير المؤمنين عليه السّلام وارد شده است و خلافى نيست در آنكه آن حضرت بكد يد خود جمع كثيرى را از غلامان آزاد كرد كه احصاء نتوان كرد و وقف نمود مزارع و بساتين و باغهاى بسيار را كه بدست حق‌پرست خود احياء كرده بود پس حقتعالى بعد از آن برپا داشتن نماز و دادن زكاة را فرمود و آن نيز در شأن آن حضرت است بدلالت آيه كريمه‌ إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ‌ كه اتفاق كرده‌اند اهل نقل بر آنكه چون آن حضرت در حال ركوع زكاة داد اين آيه نازل شد مؤلف گويد كه تواند بود كه شيخ اين آيه را حمل بر آن معنى كرده باشد با آنكه واو وَ آتُوا الزَّكاةَ را واو حالى گرفته باشد بقرينه آنكه ايتاء مال سابقا در اين آيه مذكور شد و تأسيس اوليست از تأكيد پس شيخ گفته كه بعد از اين خدا فرموده وفاى بعهد را و هيچ‌كس از صحابه نيست كه نقض عهد ظاهر نكرده باشد يا نسبت اين باو نداده باشند مگر آن حضرت كه كسى احتمال نميدهد كه نقض كرده باشد عهدى را كه با حضرت رسول كرده باشد در يارى و جانفشانى و حمايت آن حضرت پس اين صفت نيز مخصوص اوست پس حقتعالى صبر بر بلاها و شدايد و جنگها را فرمود و معلوم است كسى بغير آن حضرت در جنگها و شدتها صبر نكرد و اوست كه باتفاق دوست و دشمن در هيچ جنگى پشت نكرد و از هيچ خصمى نترسيد پس بعد از آنكه خدا جميع اين خصلتها را ذكر كرد فرمود ايشانند كه صادق و راستگويند نه غير ايشان و ايشانند كه پرهيزكارانند يعنى آن صادقى كه ما امر بمتابعت او كرده‌ايم آنست كه اين صفات همه در او مجتمع باشد و او امير المؤمنين عليه السّلام است و تعبير از او بلفظ جمع از براى تعظيم و تشريف او است زيرا كه عرب لفظ جمع را بر واحد اطلاق ميكنند در وقتى كه خواهند اشاره برفعت و علو منزلت او كنند و گاه هست كه بلفظ جمع مى‌آورند از براى اشاره باينكه جمع ديگر نيز در اين امر شريكند و در اينجا اين نيز مراد مى‌تواند بود زيرا كه ساير ائمه در اين مرتبه و در اين صفات جليله با آن‌