فعلى كه موجب عدم رضا باشد صادر نخواهد شد و مرتكب كبيره نخواهند شد و ايشان موافق مشهور هزار و پانصد يا هزار و سيصد نفر بودند و معلوم آنست كه بسيارى از ايشان مرتكب محرمات و كبائر شده‌اند و اگر آقائى غلامى داشته باشد و يك روز كار خوبى بكند و آقا باو بگويد كه من از تو راضى شدم در وقتى كه فلان كار كردى يا بسبب آنكه فلان كار كردى و در روز ديگر نافرمانى عظيمى بكند و از او در غضب شود او را تعذيب و تأديب بكند هيچ كس او را ملامت نميكند و او را نسبت بتناقض نميدهد خصوصا آنكه آيه‌اى كه در همين سوره قبل از اين آيه باندك فاصله واقع شده است صريحست در آنكه قبول اين بيعت مشروط بموافات است و ممكنست كه اين بيعت را بر هم زنند زيرا كه فرموده است‌ الَّذِينَ يُبايِعُونَكَ إِنَّما يُبايِعُونَ اللَّهَ يَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَيْدِيهِمْ فَمَنْ نَكَثَ فَإِنَّما يَنْكُثُ عَلى‌ نَفْسِهِ وَ مَنْ أَوْفى‌ بِما عاهَدَ عَلَيْهُ اللَّهَ فَسَيُؤْتِيهِ أَجْراً عَظِيماً يعنى بدرستى كه آنها كه بيعت ميكنند با تو بيعت نمى‌كنند مگر با خدا دست خدا بالاى دستهاى ايشانست پس هر كه بشكند اين بيعت را پس نشكسته است مگر بر نفس خود يعنى ضرر آن بر نفس خودش عايد ميشود و هر كه وفا كند بآنچه عهد كرده است با خدا بر آن پس بزودى خدا عطا خواهد كرد او را مزدى بزرگ پس معلوم شد كه فايده اين بيعت وقتى بايشان ميرسد و رضاى خدا شامل حال ايشان ميشود كه امرى كه مخالف آن باشد از ايشان صادر نگردد و اول در جنگ خيبر گريختند و بعد از آن معادات با اهل بيت پيغمبر او كردند و دين خود را باطل كردند و شرايع او را بر هم زدند و وصى و خليفه او را معزول كردند و پاره تن او را شهيد كردند و با اين اعمال قبيحه حكم بيعت و خوشنودى خدا كى با ايشان ماند و ما اين مطالب را اندك بسطى داديم براى آنكه بعضى از مخالفان اين آيه و اخبار را بر عوام شيعه شبهه ميكنند و گاه هست كه ايشان از جواب عاجز مى‌شوند و اما مطاعن عثمان پس آنها زياده از آنست كه در اين رساله احصاء توان نمود لهذا در اين رساله بهمين قليل اكتفا نموديم و هر كه خواهد بر جميع آنها مطلع گردد رجوع نمايد بكتاب بحار الانوار و همچنين مطاعن معاوية و طلحه و زبير و عايشه و حفصه و خلفاى بنى اميه و بنى عباس و ساير اشقياء و ارباب بدع را حواله بآن كتاب و ساير كتب اصحاب نموديم.

مقصد هفتم در بيان امامت ساير ائمه است صلوات اللّه عليهم‌

بدان كه لفظ شيعه را بر كسى اطلاق ميكنند كه حضرت امير المؤمنين ع را بعد از حضرت رسالت خليفه داند و اماميه و اثناعشريه را بر كسى اطلاق ميكنند كه همه دوازده امام را تا قائم حضرت مهدى‌