را رعايت آنها ميدادند و آنها را نسبت باو امام واجب الاطاعه ميداند إِنَّ هذا لَشَيْ‌ءٌ عُجابٌ‌ و بدان كه احاديثى كه در اين فصل و فصول سابقه ايراد نموديم مخالفان نميتوانند انكار صحت آنها كرد زيرا كه آنچه از شش صحيح ايشان نقل كرده‌ايم متفق عليه است و انكار صحت آنها نميتوانند كرد و آنچه از ساير كتب ايشان نقل شده از كتب مشهوره اكابر علماء ايشان نقل كرده‌ايم مانند مسند احمد بن حنبل كه مؤلف آن از ائمه اربعه ايشانست كه يكى از چهار مذهب ايشان باو منتهى ميشود و كتب حافظ ابو نعيم است كه همه توثيق او كرده‌اند و كتب او را معتبر ميدانند و تفسير ثعلبى كه از مفسرين مشهوره ايشانست و در همه تفاسير از او نقل ميكنند و ساير كتبى كه از آنها نقل كرده‌ايم از كتب مشهوره ايشانست و اكثر فضل و اعتبار ايشان نزد عامه زياده از مؤلفين صحاح ايشانست و چون آن شش نفر تعصب ايشان زياده از ديگران است آنها را معتبر شمرده‌اند و احاديثى كه ما بر ايشان حجت ميكنيم همه متفق عليه است كه علماى ما و ايشان همه روايت كرده‌اند و آنچه آنها در برابر مى‌آورند حديث موضوعى چند است كه مطلقا در كتب ما اثرى از آن نيست و آثار وضع بر آنها ظاهر است و كسى كه استشمام رايحه از انصاف كرده باشد ميداند كه اكثر احاديثى كه در اين مقام نقل كرده شده و اكابر علماى ايشان حكم بصحت آنها كرده‌اند صريح است در امامت زيرا كه امامت در عرف حديث و قرآن صريح است در خلافت و رياست كبرى و كسى كه عديل نفس رسول باشد رعيت غير نميباشد و حديث ابتلاء صريح است در امامت و غصب خلافت در چندين موضع و كسى كه متصف بصفات مشهوره انبياء باشد و همه در تحت لواى او باشند و درجه‌اش ميان رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم و ابراهيم عليه السّلام باشد رعيت هر شقى لئيم كه چند منافق با او بيعت كرده باشند نميباشد و حديث وصيت نزد منصف عارف بلغت و مصطلحات اكثر فقرات آن دلالت بر امامت مى‌كند خصوصا امام المتقين و سيد المسلمين و يعسوب المؤمنين و خاتم الوصيين زيرا كه معلوم است كه مراد از وصايت نيابت پيغمبر است و رياست امور امت و هدايت ايشان چنانكه وصيت انبياى ديگر اين معنى داشته و الا آن حضرت طفلى نداشت كه وصى براى او تعيين نمايد و مالى نداشت كه در آن وصيت كند خصوصا بنا بر طريق عامه كه ميگويند كه آن حضرت ميراث ندارد و احاديث وصايت آن حضرت متواتر است و ابن ابى الحديد از اكثر صحابه اشعار بسيار نقل كرده است كه متضمن وصايت است و ايضا آخر حديث صريح است در امامت زيرا كه اداء رسالت از جانب رسول صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم صوت او را بايشان شنوانيدن يعنى آنچه از او شنواند باعتبار عصمت يقين دانند كه فرموده آن حضرتست و گويا صداى او را شنيده‌اند و ايضا چون بمنزله نفس او و جان او است پس‌