باب دوم
در جفاى قريش و ساير كفّار با حضرت سيد ابرار عليه صلوات اللّه
الملك الجبّار و شهادت حمزه و جعفر طيّار

حضرت رسول صلى اللّه عليه و آله مى‌فرمايد: كه «إنّ أعظم الجزاء مع اعظم البلاء» به درستى كه بزرگى جزا مترتّب بر بزرگى بلاست هر كه را بلا عظيم‌تر تحفه جزائى او جسيم‌تر هر كه را جگر از زخم تيغ عنا، ريش‌تر مرهم راحت جراحتش از دار الشفاى عطا، بيشتر.

اى عزيز! يكى از نظرات عواطف ربّانى و فتوحات مواهب سبحانى آن است كه بنده را به شرف محبّت خود به نوازد و پرتو التفات، از مطلع يهبهم بر دل بى‌غل وى اندازد و نشانه دوستى آن بنده ابتلا است به صنوف بليات و امتحان به ضروب محن و اذيّات، يحيى بن معاذ رازى (قدس سرّه) در مناجات خود مى‌گفت: «الهى هر كه از اهل دنيا كسى را دوست دارد و خواهد كه او را نوازش نمايد ابواب نعمت و راحت به روى بگشايد، و تو هر كه را دوست دارى خواهى كه به انواع بلا مبتلا سازى و به آتش محنت و عنا بگذارى. باران مشقت بر او بارانى، و غبار حسرت و ملال بر فرق احوال او افشانى هاتفى آواز داد كه ندانسته‌اى، كه نصيب دوستان ما آتش جانسوز است و بهره محبّان ما از كمان قضا ناوك دل دوز؟ ما هر كه را دوست داريم عساكر نوايب و مصايب بر او گماريم تا روى توجه او از مخلوق برگردانيده به سوى خود آريم تا چون متوجّه