پيش از مبعث حضرت رسول «صلى اللّه عليه و آله» بوده و ترجمۀ اين بيت كه مذكور شد اين است كه: آيا اميد مى‌دارند استفهام بر سبيل تعجّب است، يعنى چگونه اميدوارند گروهى كه امام حسين «عليه السلام» را شهيد كنند شفاعت جدّ او را در روز شمار، و بس غريب است كه كسى فرزند كسى را به ظلم و جفا به قتل رساند و خواهد كه پدر مظلوم مقتول او را شفاعت كند.

تعجب است مرا ز آن لعين كه از سر جهل نداشت حرمت فرزند پاك مصطفوى
به ريخت خون حسين و هنوز مى‌دارد طمع به لطف خدا، و شفاعت نبوى
اميد به عنايت الهى و حمايت حضرت رسالت پناهى آن است كه از مواهب فضل احدى و ميامن لطف احمدى «صلى اللّه عليه و آله» قسطى اتمّ و اكمل و سهمى أعمّ و أشمل به روزگار محنت‌زدگان آخر الزّمان كه در ماتم شاه شهيدان با ديدۀ گريان و و سينۀ بريان، حاضر مى‌شوند و حكايات جگرسوز و روايات غم اندوز شهداى كربلا مى‌شنوند و اصل، و متواصل دارد و فرماينده اين كتاب و خواننده و شنونده (و چاپ‌كننده) و نويسنده (ناشر) را از مثوبات آن نوشندگان شربت شهادت و كرامت و آن پوشندگان خلعت سعادت محروم و بى‌بهره نگذارد.

اى جهان آفرين به جان حسين به غم و درد بى‌كران حسين
كه رسانى ثواب آن شهدا به مصيبت رسيدگان حسين