باب هفتم:
در مناقب امام حسين عليه السلام از ولادت آن حضرت
و بعضى از احوال وى بعد از برادر.

وى امام سوم است از ائمة اثنى عشر و ابو الأئمة است، و كنيت او ابو عبد اللّه، و لقب وى زكى و شهيد و سيّد و سبط، ولادتش در مدينه بود روز سه شنبه چهارم ماه شعبان [1]، و گفته‌اند پنجم ماه مذكور بوده سنه اربع من الهجرة، و در شواهد آورده كه گويند مدّت حمل وى شش ماه بوده است، و هيچ فرزند شش‌ماهه متولد نشده كه زيسته باشد مگر وى و يحيى بن زكريا (عليهما السلام) ، و ميان ولادت امام حسن و علوق فاطمه به امام حسين پنجاه روز بوده است، پس امام حسين به هفت ماه و بيست روز از برادر بزرگوار خود به سن خردتر بوده باشد، و در وقتى كه آن نهال حديقه ولايت به ارادت سبحانى بر طرف جويبار «الولد سرّ أبيه» بالا كشيد و آن غنچه چمن هدايت به مشيّت ربّانى در گلشن عصمت و طهارت جاودانى به نسيم «فَهَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا» [2]به شكفت، روايح ارتياح بر جان پاك مرتضى وزيد، و بشاير فرح و ابتهاج بدل جگرگوشۀ مصطفى رسيد.