در ذیل آیات غیر مقید، برای تحقّق احسان به‌طور کلی، به وعظ و تذکّر، و برای مخالفت کردن به منظور عدم تحقّق موضوع جزئی و یا شخصی احسان، به انذار، و برای موافقت نمودن به جهت محقق شدن موضوع احسان، به تبشیر ختم شده است.؛ چنان‌که برای تحقّق احسان به‌طور کلی، قوله تعالی: «... یَعِظُکُمْ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ»، [6] و برای مخالفت کردن به منظور عدم تحقق موضوع جزئی احسان به قوله عزّ و جلّ: «فَمَنِ اعْتَدی بَعْدَ ذلِکَ فَلَهُ عَذابٌ أَلِیمٌ»، [7] و برای مخالفت نمودن به منظور عدم تحقق موضوع شخصی احسان به قوله سبحانه: «.. فَلا تَعْتَدُوها وَ مَنْ یَتَعَدَّ حُدُودَ اللَّهِ فَأُولئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ»، [8] و برای موافقت نمودن به جهت محقق شدن موضوع احسان به قوله عزّ اسمه: «... وَ الَّذِینَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسانٍ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ وَ أَعَدَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی تَحْتَهَا الْأَنْهارُ خالِدِینَ فِیها أَبَداً ذلِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ.»، [9] ختم شده است.