«وَ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ لا تُشْرِکُوا بِهِ شَیْئاً وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً.» [2] این آیه هرچند با اشتمال بر:
«وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً»، از لحاظ عاطفی و زیربنایی، نظیر: «لا تَعْبُدُونَ إِلَّا اللَّهَ وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً» [3] است، امّا یک نکته بسیار ظریف و معجزه‌آسا در ذیل آن برای ماهیّت احسان وجود دارد: «إِنَّ اللَّهَ لا یُحِبُّ مَنْ کانَ مُخْتالًا فَخُوراً.» مفاد این ذیل آن است که انسانی که «مختال فخور» است، احسان او یا اصلا احسان نیست و یا فاقد آن فضیلت است؛ زیرا