شیخ طوسی در تبیان فی قوله: «إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمانَةَ عَلَی السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ الْجِبالِ»، فرموده: بنا بر آنکه این اشیا جماد هستند و تکلیف بر آنها صحیح نیست، در باب آن اقوالی گفته شده: یکی آنکه مراد، «انا عرضنا الامانة علی السموات و الارض و اهل الجبال» است، و دیگر آنکه در معنا، عظمت شأن امانت و بزرگی حقّ آن را می‌رساند و این‌که در بزرگی منزلت اگر بر کوه‌ها، آسمان‌ها و زمین، با عظمتی که آنها دارند، عرضه می‌شد و امر آن، به آنها تعلیم می‌شد، البتّه از پذیرفتن آن خوف داشتند. و فی قوله: «إِنَّهُ کانَ ظَلُوماً جَهُولًا»، فرموده: یعنی انسان به واسطه ارتکاب گناهان نسبت به خود، بسیار ستمکار و بسیار جاهل است به جایگاه امانت و کیفری که با ارتکاب گناهان استحقاق آن را می‌یابد. ابن عباس گفته است: معنای امانت، طاعت برای خدای متعال است و آن را امانت گفته‌اند، چون طاعت قابل سپردن به بنده است در حالی که او در قبول یا در ردّ بر آن مختار است. [2]
و فی قوله: «إِنَّ اللَّهَ یَأْمُرُکُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَماناتِ إِلی أَهْلِها الخ»، فرموده: در معنای آن سه قول بیان شده: قول اوّل که از ابن عباس و دیگران نقل شده و بر آن از ابی جعفر، امام باقر، و ابی عبد اللّه، امام صادق علیهما السّلام، نیز روایت آمده، این است که هر چیزی که سپرده می‌شود، رد