نقشبنديه در صوفيه، يا روشهاى عملى نسبت به احكام؛ مانند: شافعيه و حنفيه در فقه، به كار مى‌رود.

و امّا ملل و نحل:

در قاموس آمده: ملّت عبارت از شريعت و دين است. در لسان العرب ابن منظور علاوه بر اين معنى مليله و ملال را به معنى حرارت داخل خاكستر معنى نموده است.

طريحى در مجمع البحرين فرموده: الملة فى الاصل، ما شرع اللّه لعباده على السنة الانبياء يتوصلوا الى جوار اللّه، و يستعمل فى جملة الشرايع دون آحادها، و لا يكاد توجد مضافة الى اللّه، و لا الى آحاد امة النبى، ثم انها اتسعت فاستعملت فى الملل الباطلة [4].

نحل جمع نحله، به معنى ادعاء [5]يا ادّعاى باطل است [6].

اصل اين لغت از ريشۀ(نحل جسمه فهو ناحل) يعنى به واسطۀ بيمارى لاغر گرديد، اخذ شده است. نحول، به معنى لاغرى و ناحل به معنى شتر لاغر و نواحل به معنى شمشيرهايى كه به واسطۀ كثرت استعمال نازك شده است نيز از همين ماده مشتق‌اند. بنابراين نحله نيز ادعايى است كه ضعيف باشد.

3-در لغت اوستايى نيز به محض شريعت و مذهب آمده است. [7]

در اصطلاح متعارف، دين شريعتى است كه توسط يكى از پيغمبران يا مدّعيان نبوّت آورده شده است؛ و به معنايى وسيعتر، عبارت است از ايمان به نيرويى برتر از طبيعت بشر و پرستش آن [8].

مناسبت معنى اصطلاحى و لغوى دين (به هر يك از معانى ياد شده) ظاهر است؛ زيرا بعض معانى دين با يكديگر ملازمه دارند؛ مانند طاعت كه نوعا با قهر و غلبه ملازم است، و اگر اطاعت استمرار يابد عادت مى‌شود.