خطبه 37

كه در حكم خطبه است و پاره‌اى از فضايل خود را در آن بيان مى‌دارد

زورمند، در برابرم ذليل است تا حق را از او بگيرم‌

آن دم كه همه از ترس در خانه نشسته بودند من قيام كردم، و آن‌گاه كه همگى خود را پنهان كرده بودند من آشكارا به ميدان آمدم ...

و همان زمان كه همه لب فرو بسته بودند من سخن گفتم، و آن وقت كه جمعيّت همه توقّف كرده بودند من با راهنمايى نور خدا به راه افتادم! فرياد نمى‌زدم، صدايم از همه آهسته‌تر، امّا از همه پيشگام‌تر بودم، زمام امر را به دست گرفتم و پرواز كردم، و جايزه سبقت در فضايل را بردم.

همانند كوهى كه تندبادها آن را به حركت در نمى‌آورد، و طوفانها آن را از جاى بر نمى‌كند، هيچ كس نمى‌توانست عيبى در من بيابد، و هيچ سخن چينى جاى طعن در من نمى‌يافت. ستمديدگانى كه در نظرها ذليل و پستند، از نظر من عزيز و محترمند؛ تا حقّشان را بگيرم، و نيرومندان ستمگر در نظر من حقير و پستند؛ تا حقّ ديگران را از آنها بستانم. در برابر فرمان خدا راضى، و تسليم امر او هستم، آيا گمان مى‌كنيد ممكن است من به رسول‌خدا صلى الله عليه و آله دروغ ببندم! (و اگر از او خبرى غيبى نقل مى‌كنم ممكن است خلاف واقع باشد؟). به خدا سوگند! من نخستين كسى هستم كه وى را تصديق كردم و هرگز من اوّل كسى نخواهم بود كه او را تكذيب نمايم.

در كار خود انديشه كردم ديدم اطاعت (فرمان پيامبر خدا صلى الله عليه و آله) بر بيعت (اجبارى با متصدّيان حكومت) مقدّم است، و هنوز پيمان پيامبر صلى الله عليه و آله (براى حفظ موجوديّت اسلام) در گردن من مى‌باشد.

خطبه 38

كه درباره معناى شبهه ايراد فرموده است‌

«شبهه» را از اين رو «شبهه» نام نهاده‌اند كه شباهت به حق دارد، امّا براى دوستان خدا، نورى كه آنان را در تاريكيهاى شبهه راهنمايى كند، «يقين» آنهاست و راهنماى آنها مسير هدايت است؛ ولى دشمنان خدا گمراهيشان آنها را به شبهات دعوت مى‌كند، و راهنماى آنها كورى باطن است؛ آن كس كه از مرگ بترسد هرگز به خاطر اين ترس، از مرگ نجات نمى‌يابد همان طور كه آن كس كه مرگ را دوست دارد براى هميشه در اين جهان باقى نخواهد ماند.