بر اين عهد و پيمان حاضران و غايبان، دانايان و غير دانايان، بردباران و نابردباران آنها پايبندند و به آن احترام مى‌گذارند.

آنها با اين پيمان در برابر خداوند متعهّد و مسؤولند «انَّ عَهْدَ اللّهِ كانَ مَسْؤُلًا؛ پيمان الهى مورد بازخواست قرار خواهد گرفت». [1] اين عهدنامه را على بن ابى طالب نوشته است.

نامه 75

كه در آغاز بيعت به «معاويه» نوشته‌

اين نامه را «واقدى» در كتاب «الجمل» آورده است‌

از بنده خدا اميرمؤمنان به «معاويه» فرزند «ابوسفيان».

امّا بعد! از اتمام حجّتم درباره شما و اعراضم از شما به خوبى آگاهى دارى. تا آنچه شدنى بود واقع شد و چاره‌اى جز اين نبود. اين داستان سر دراز دارد و سخن فراوان است. گذشته، گذشت و آينده روى آورده است. (سخن درباره اينها را فعلًا بگذار) اكنون تو مأمورى از تمام كسانى كه در آنجا هستند بيعت بگيرى و با گروهى از يارانت به سوى من بشتاب، والسلام.

نامه 76

به «عبداللّه‌بن عباس» هنگامى كه وى را به فرماندارى «بصره» منصوب فرمود

با چهره‌اى باز در مجلس خود با مردم رو به رو شو! و با حكم و قضاوت (عادلانه) آنها را بنگر، از خشم و غضب، سخت دورى كن كه انگيزه‌اى است از شيطان.

بدان آنچه تو را به خدا نزديك مى‌سازد از دوزخ دور مى‌كند و آنچه تو را از خدا دور مى‌كند به آتش نزديك مى‌نمايد.

[1]. سوره احزاب، آيه 15.