نامه 48

به معاويه‌

ظلم و ستم و كارهاى خلاف حق، انسان را در دين و دنيايش به هلاكت مى‌اندازد، و نقايص و عيوب او را نزد عيب جويان آشكار مى‌سازد، من مى‌دانم كه آنچه از دست رفته به دست نتوانى آورد. گروههايى در مطالبه امرى به ناحق برخاسته‌اند و در اين راه سوگند ياد كرده‌اند، خداوند هم اين سوگندشان را تكذيب كرده است.

(اى معاويه) از روزى بر حذر باش كه افرادى كه كارهاى پسنديده انجام داده‌اند، خوشحالند (و تأسّف مى‌خورند چون كم عمل كرده‌اند) و كسانى كه شيطان را زمامدار خود قرار داده‌اند و با او ستيزه نكرده‌اند سخت پشيمان مى‌گردند.

تو ما را به حكم قرآن دعوت كردى، در حالى كه خود اهل قرآن نيستى و ما هم پاسخ مثبت به تو نداديم، بلكه به قرآن پاسخ داديم و حكمش را پذيرفتيم و به آن تن در داديم، والسلام.

نامه 49

به معاويه‌

امّا بعد! دنيا انسان را به خود مشغول و از غير خود بيگانه مى‌سازد. دنيا پرستان به چيزى از دنيا نمى‌رسند، مگر اين كه درى از حرص به رويشان مى‌گشايد، و آتش عشق آنان تندتر مى‌گردد.

كسى كه به دنيا برسد هرگز به آنچه دارد قانع نيست، و هرگز آنچه به دست آورده او را از آنچه از دنيا به دست نياورده بى نياز نمى‌سازد و به دنبال آن فراق و جدايى و پنبه كردن بافته‌هاست و اگر از آنچه گذشته است عبرت‌گيرى، آنچه را باقى است حفظ خواهى كرد، والسلام.