و با تحريكات شيطان مى‌گفت؛ ولى اين سخن آن‌قدر بى پايه است كه نه با آن نسب ثابت مى‌شود و نه استحقاق ميراث مى‌رود. كسى كه به چنين سخنى متمسّك شود، همچون بيگانه‌اى است كه در جمع مى خوارگان وارد شود و بخواهد با آنان دم زند كه بالاخره همه آن را كنار مى‌زنند و از جمع خود منعش مى‌نمايند و يا همانند ظرفى است كه به بار مركبى بياويزند كه با حركت مركب همواره در تزلزل و اضطراب است. هنگامى كه «زياد» اين نامه را مطالعه كرد گفت: به پروردگار كعبه سوگند كه امام عليه السلام با اين نوشته شهادت بر اين مطلب (كه در دل من بوده) داده است و اين همچنان در قلبش بود تا زمانى كه معاويه او را دعوت به ملحق شدن نمود.

شريف رضى رحمه الله مى‌گويد: «واغل» كسى است كه براى نوشيدن مى‌هجوم مى‌آورد ولى جزو گروه مى خواران نيست، و همواره وى را عقب مى‌رانند، و «نوط المذبذب» ظرفى است كه در كنار مركب مى‌آويزند. همواره در حركت است و از اين طرف به آن طرف مى‌افتد، و هرگاه مركب پشتش را حركت دهد و يا در راه رفتن عجله كند مى‌لرزد.

نامه 45

به «عثمان بن حنيف انصارى» فرماندار بصره، پس از آن كه به حضرت گزارش داده شد، كه يكى از ثروتمندان بصره وى را به ميهمانى دعوت كرده و او پذيرفته است‌

امّا بعد! اى پسر حنيف! به من گزارش داده شده كه مردى از متمكّنان اهل «بصره» تو را به خوان ميهمانيش دعوت كرده و تو بسرعت به سوى آن شتافته‌اى، در حالى كه طعامهاى رنگارنگ و ظرفهاى بزرگ غذا يكى بعد از ديگرى پيش تو قرار داده مى‌شد. من گمان نمى‌كردم تو دعوت جمعيّتى را قبول كنى كه نيازمندانشان ممنوع و ثروتمندانشان دعوت شوند. به آنچه مى‌خورى بنگر (آيا حلال است يا حرام؟). آن‌گاه آنچه حلال بودنش براى تو مشتبه بود از دهان بينداز و آنچه را يقين به پاكيزگى و حلّيتش دارى تناول كن!

آگاه باش! هر مأمورى امام و پيشوايى دارد كه بايد به او اقتدا كند و از نور دانشش بهره گيرد، بدان امام شما از دنيايش به همين دو جامه كهنه و از غذاها به دو قرص نان اكتفا كرده است، آگاه باش! شما توانايى آن را نداريد كه چنين باشيد، امّا مرا با ورع، تلاش، عفت و پاكى و پيمودن راه صحيح يارى دهيد.

به خدا سوگند! من از دنياى شما طلا و نقره‌اى نيندوخته‌ام و از غنايم و ثروتهاى آن مال فراوان ذخيره نكرده‌ام و براى اين لباس كهنه‌ام بدلى مهيّا نساخته‌ام و از زمين آن حتّى يك وجب در اختيار نگرفته‌ام.