نامه 37

به معاويه‌

سبحان‌اللّه! چقدر به هوا و هوسهاى بدعت‌آميز و سرگردان كننده وابسته‌اى، آن هم همراه تضييع حقايق و دور افكندن دلايل مطمئن كه مطلوب خداوند است و اتمام كننده حجّت بر بندگانش.

امّا اين كه بسيار به خون عثمان و نسبت به كشندگان او احتجاج مى‌كنى (به روشنى بايد بگويم:) تو آن‌جا به يارى عثمان برخاستى كه در حقيقت يارى خودت بود، ولى در آن‌جا كه تنها يارى عثمان بود؛ دست از يارش برداشتى! والسلام‌

نامه 38

به مردم «مصر» آن‌گاه كه «مالك اشتر» را زمامدار آنها ساخت‌

از بنده خدا «على امير مؤمنان» به سوى مردمى كه خشم و نفرتشان براى خاطر خدا و به خاطر اين بود كه گروهى از فرمانش سربرتافتند و بر روى زمين معصيت او مى‌شد، حقّ او از بين رفته بود؛ در آن هنگام كه جور و ستم خيمه و سراپرده خود را بر نيك و بد، بر كسانى كه حاضر و مسافر بودند، بر سر همگان افراشته بود، در آن هنگام كه نه معروف و نيكى وجود داشت كه انسان در كنار آن احساس آرامش كند و نه از منكر و زشتى اجتناب مى‌شد.

امّا بعد! يكى از بندگان خداوند را به سوى شما فرستادم كه به هنگام خوف (مردم از جنگ) خواب به چشم راه نمى‌دهد، در ساعات ترس و وحشت؛ از دشمن هراس نخواهد داشت و نسبت به بدكاران از شعله آتش سوزنده‌تر است او «مالك بن حارث» از قبيله «مذحج» است، سخنش را بشنويد و فرمانش را در آن‌جا كه مطابق حق است اطاعت كنيد، چرا كه او شمشيرى است از شمشيرهاى خدا كه نه تيزيش به كندى مى‌گرايد و نه ضربتش بى اثر مى‌گردد. اگر او فرمان بسيج و حركت داد، حركت كنيد