اطاعت نشانه‌هاى واضح، راههايى نورانى، طرق واسع و آشكار و سرانجام خواستنى دارد.

هوشمندان در اين راه گام مى‌نهند و فرومايگان و نابخردان، خويش را از آن منحرف مى‌سازند. كسى كه از آن روى برتابد از حق رو برتافته و در بيابان حيرت و سرگردانى افتاده است. خدا نعمتش را از او مى‌گيرد و بلايش را بر او مى‌فرستد.

زنهار! زنهار! خويشتن را نگاهدار كه خداوند راهى را كه بايد بروى، برايت روشن ساخته، از اين بترس كه زندگيت پايان گيرد، در حالى كه به سوى عاقبت تلخ و زيانبار و منزلگاه كفر مى‌روى؛ خواسته هاى دلت تو را در درون شر داخل ساخته و در پرتگاه ضلالت و گمراهى انداخته، در مهلكه ها تو را وارد نموده و راهها را بر تو سخت فرو بسته است!

نامه 31

به امام حسن مجتبى عليه السلام كه در سرزمين «حاضرين» هنگام بازگشت از «صفّين» به او نوشته است‌

(اين نامه‌اى است) از پدرى فانى؛ معترف به سختگيرى زمان، كه آفتاب عمرش رو به غروب است و خواه ناخواه تسليم گذشت دنياست، هم او كه در منزلگاه پيشينيان سكنى گرفته و فردا از آن كوچ خواهد كرد.

به فرزندى آرزومند، آرزومند چيزى كه هرگز به دست نمى‌آيد و در راهى گام مى‌نهد كه ديگران در آن گام نهادند و هلاك شدند!

به كسى كه هدف بيماريهاست، گروگان روزگار، در تيررس مصايب، بنده دنيا، بازرگان غرور، بدهكار نابوديها و اسير مرگ، هم پيمان اندوهها، قرين غمها، آماج آفات و بلاها، مغلوب شهوات و جانشين مردگان.

امّا بعد! آگاهى من از پشت كردن دنيا و چيرگى روزگار بر من و روى آوردن آخرت به سويم، مرا از ياد غير خودم بازداشته و تمام اهتمامم را به سوى آخرت جلب كرده است و از آن‌جا كه به خويشتن مشغولم از غير خودم روى برتافته‌ام. اين وضع، هوا و هوس مرا كنار زده و نظر خالص و نهايى را براى من آشكار ساخته، لذا مرا به مرحله‌اى رسانده كه سراسر جدّى است و شوخى در آن راه ندارد و به راستى و صداقتى كشانده كه در آن دروغ نيست.

و چون تو را جزئى از خود، بلكه همه خودم يافتم، آن‌چنان كه اگر ناراحتى به تو رسد به من رسيده و اگر مرگ دامنت را بگيرد، گويا دامن مرا گرفته،