با اهل دنيا در دنيايشان شركت جستند، در حالى كه اهل دنيا در آخرت با آنها شركت نكردند. در دنيا بهترين مسكن (ساده‌ترين مسكنها) را برگزيدند و بهترين خوراكها (خوراك ساده و حلال) را تناول كردند، (با همان زندگى ساده و پاك) همان لذّتى را كه متنعّمان از دنيا بردند، نصيبشان شد و هم آنچه جبّاران مستكبر از آن بر گرفتند، بهره آنها گشت (و زندگى ظاهراً محقّرشان لذّتبخش‌تر از زندگى پر زرق و برق دنيا پرستان بود).

سپس از اين جهان با زاد و توشه‌اى وافر و به مقصد رساننده و تجارتى پر سود به سوى سفر آخرت شتافتند، لذّت بى علاقگى به دنيا را در دنياى خويش بردند و يقين كردند كه در آخرت همسايگان خدايند، در سرايى كه هر چه تقاضا كنند اجابت مى‌شود و هيچ گونه لذّتى از آنان دريغ نخواهد شد.

اى بندگان خدا! از مرگ و نزديك بودنش بترسيد، آمادگيهاى لازم را براى آن فراهم سازيد، كه امرى عظيم و جريانى پر اهميّت به همراه مى‌آورد، يا خيرى به همراه دارد كه هرگز آلوده به شر نيست و يا شرى كه هيچ گاه نيكى با آن نخواهد بود. پس چه كسى از عمل كننده براى بهشت، به بهشت نزديكتر است؟ و كدام كس از عمل كننده براى آتش به آتش و عذاب؟ شما تبعيدشدگان مرگيد! اگر بايستيد دستگيرتان خواهد كرد و اگر از آن فرار كنيد به شما خواهد رسيد، مرگ از سايه شما با شما همراه‌تر است و به پيشانى شما مهر مرگ زده شده. دنيا پشت سر شما درهم مى‌پيچد؛ پس بر حذر باشيد از آتشى كه عمقش زياد و حرارتش شديد و عذابش تازه است. جايگاهى است كه رحمت در آن وجود ندارد و گوش به سخن كسى داده نمى‌شود و ناراحتيها در آن بر طرف نمى‌گردد.

اگر مى‌توانيد خوفتان از خداوند شديد باشد و در عين حال به خداوند حسن ظنّ داشته باشيد، چنين كنيد و بين آن دو جمع نماييد، زيرا بنده راستين حسن ظنّش به خداوند به اندازه خوفش از اوست و آن كس كه به خدا حسن ظنّ بيشترى دارد، بايد بيش از همه از مجازات او ترسان باشد. (تا تعادل بين خوف و رجا بر قرار گردد).

اى محمّد بن ابى بكر! بدان كه من تو را سرپرست بزرگترين لشكرم يعنى لشكر مصر نمودم. پس بر تو لازم است كه با خواسته‌هاى دلت مخالفت كنى و از دينت دفاع نمايى؛ گر چه بيش از يك ساعت از زندگانيت باقى نمانده باشد و هرگز خداوند را به خاطر رضايت احدى از مخلوقش به خشم نياورى، چرا كه خداوند جاى همه كس را مى‌گيرد و كسى نمى‌تواند جاى خداوند را بگيرد!

نماز را در اوقات خودش به جاى آر! نه آن‌كه به هنگام بيكارى در انجامش تعجيل كنى و به هنگام اشتغال به كار آن را تأخير اندازى.

و بدان كه تمام اعمالت تابع نمازت خواهند بود!