سيّد رضى رحمه الله مى‌گويد: قسمتى از اين سخن در گذشته در ضمن خطبه‌ها (كلام 149) گذشته ولى به خاطر اضافه‌اى كه در اين‌جا بود آن را تكرار كرديم.

نامه 24

در مورد مصرف اموالش بعد از وفات خويش كه پس از بازگشت از صفّين مرقوم فرموده است.

اين دستورى است كه بنده خدا علىّ‌بن ابى‌طالب اميرمؤمنان در مورد چگونگى مصرف اموالش به خاطر خشنودى خدا داده است، تا از اين طريق خداوند وى را قرين رحمت و دمساز بهشت سازد و امنيّت و آرامش در سراى ديگر به او عنايت كند ...

بخشى از آن وصيّت اين است:

سرپرستى آن به عهده حسن بن على است كه به طور شايسته از آن مصرف كند و به طور شايسته از آن انفاق نمايد. اگر براى حسن پيشامدى رخ داد و حسين زنده است، او سرپرستى آن را به عهده گيرد و به جاى وى وظيفه را انجام دهد.

پسران فاطمه همان مقدار سهم از اين مال دارند كه پسران على عليه السلام و اين كه سرپرستى آن را به پسران فاطمه واگذاردم به خاطر خدا و به خاطر تقرّب به رسول اللَّه صلى الله عليه و آله، بزرگداشت حرمت او و احترام پيوند خويشاونديش مى‌باشد.

و با كسى كه اين اموال در دست اوست شرط مى‌كنم كه اصل مال را حفظ كند و تنها از ميوه و درآمدش در آن راهى كه به او دستور داده‌ام انفاق نمايد و از نهال‌هاى نخل چيزى نفروشد تا همه اين سرزمين يك پارچه زير پوشش نخل قرار گيرد و آباد شود.

و هر كدام از كنيزانم- كه با او همبستر شده‌ام و- صاحب فرزند يا حامله است، از فروش او به خاطر سهم فرزندش خوددارى شود و اگر فرزندش مرد و او زنده است آزاد باشد، بند بردگى از گردنش برداشته و جزء آزادشدگان قرار گيرد.