و من درباره آنها انديشيدم، نه آنان را شايسته نزديك شدن يافتم چرا كه مشركند و نه سزاوار دورى و جفا، چرا كه با آنان پيمان بسته‌ايم، پس لباسى از نرمش همراه با كمى شدّت براى آنان بپوش، با رفتارى ميان شدّت و نرمش با آنها معامله كن، اعتدال را در رفتار با آنان رعايت نما، نه زياد آنها را نزديك كن و نه زياد دور! ان‌شاءاللَّه‌

نامه 20

كه به «زياد بن ابيه» جانشين فرماندارش عبدالله بن عبّاس در «بصره» نوشته است و عبدالله بن عبّاس در آن روزگار فرماندارى «بصره» و «اهواز» و «فارس» و «كرمان» و ديگر نواحى آن‌جا را از طرف امام عليه السلام عهده‌دار بود

صادقانه به خداوند، سوگند ياد مى‌كنم اگر گزارش رسد كه از غنايم و بيت‌المال مسلمين چيزى كم يا زياد به خيانت برداشته‌اى، آنچنان بر تو سخت بگيرم كه در زندگى كم بهره و بى‌نوا و حقير و ضعيف شوى. والسلام‌

نامه 21

به زياد

اسراف را كنار بگذار و ميانه‌روى را پيشه كن! از امروز به فكر فردا باش و از اموال دنيا به مقدار ضرورت براى خويش نگاهدار و زيادى را براى روز نيازت از پيش بفرست (و براى قيامت ذخيره كن).

آيا اميد دارى خداوند ثواب متواضعان را به تو دهد در حالى كه در پيشگاهش از متكبّران باشى؟ و آيا طمع دارى كه ثواب انفاق‌كنندگان را به تو عنايت كند در صورتى كه در زندگى پرنعمت و ناز قرار دارى؟ و مستمندان و بيوه‌زنان را از آن منع مى‌كنى؟

بدان انسان به آنچه از پيش فرستاده پاداش داده مى‌شود و به آنچه قبلًا براى خود نزد خدا ذخيره كرده وارد مى‌گردد. والسلام‌