صبح و عصر حركت كن و هنگام گرمى روز به لشكر استراحت ده؛ در پيمودن راه آرامش به خرج ده! در ابتداى شب كوچ مكن كه خداوند شب را وسيله آرامش قرار داده و آن را براى اقامت و توقّف تعيين كرده، نه كوچ و مسافرت، بنابراين شب هنگام بدنت را آرام كن و مركب‌ها را نيز آسوده بگذار پس آن‌گاه كه توقّف نمودى به هنگام سحر يا وقتى كه سپيده دميد، به يارى خدا حركت كن.

هرگاه دشمن را ملاقات كردى، در ميان يارانت قرار گير. نه آن‌قدر به دشمن نزديك شو كه خيال شود آتش جنگ را تو مى‌خواهى روشن كنى و نه آن‌قدر دور بايست كه گمان برده شود از نبرد مى‌ترسى.

(چنين باش) تا فرمان من به تو برسد (امّا به هوش باش) پيش از آن كه آنها را به صلح و مسالمت و راه خدا دعوت كنى و راه عذرشان را در پيشگاه خداوند ببندى؛ به خاطر عداوت خصوصى با آنها پيكار نكنى.

نامه 13

به دو نفر از سران سپاهش‌

«مالك بن حارث اشتر» را بر شما و بر آنان كه زير فرمان شما هستند امير ساختم! گوش به فرمانش دهيد و مطيع او باشيد! او را زره و سپر خويش قرار دهيد، چه اين كه او كسى است ...

كه احتمال نمى‌رود سستى به خرج دهد و لغزش پيدا كند و نيز از اين بيمناك نيستيم كه كندى كند، در جايى كه سرعت لازم است و يا سرعت به خرج دهد در موردى كه كندى سزاوارتر است.

نامه 14

به لشكرش پيش از روبه‌رو شدن با دشمن در «صفّين»

با آنها نجنگيد تا آنها پيش دستى كنند، چه اين كه شما بحمداللَّه (براى حقّانيّت خود) داراى حجّت و دليل هستيد، و واگذاشتن شما نبرد را