و تو را مشاهده مى‌كنم كه با جمعيّت خود از ضربات پى در پى و فرمان حتمى شكست و كشتگانى كه پشتِ سر هم بر روى زمين مى‌افتند؛ ناله و فرياد برآورده‌اى و مرا به كتاب خدا دعوت مى‌كنى، در حالى كه جمعيّت تو كافرند و منكر، يا از جاده حق بركنارند.

نامه 11

به سپاهيانش هنگامى كه آنها را به سوى دشمن فرستاد

هرگاه به دشمن رسيديد و يا او به سراغ شما آمد، لشكرگاه خويش را در پيش تپّه‌ها و يا دامنه كوه‌ها و يا كنار نهرها قرار دهيد كه اين وسيله حفاظت و ايمنى شماست و از پيش رو بهتر مى‌توانيد به دفاع بپردازيد.

هميشه با دشمن از يك سو و يا دو سو (نه بيشتر) بجنگيد، مراقبانى در قلّه كوه‌ها و روى تپه‌ها و بلندى‌ها قرار دهيد! مبادا دشمن از جايى كه محلّ خطر و يا مورد اطمينان است، ناگهان به شما حمله كند.

آگاه باشيد! مقدّمه لشكر چشم‌هاى لشكرند و چشم‌هاى مقدّمه طلايه‌داران و پيشاهنگانند.

از تفرقه و پراكندگى سخت برحذر باشيد، هر كجا فرود آمديد همه با هم فرود آييد و هرگاه كوچ كرديد همه كوچ كنيد و آن‌گاه كه شب پرده سياهش را بر شما افكند، نيزه‌داران با نيزه‌ها دايره‌اى اطراف لشكر به وجود آورند و خود در ميان آنها استراحت كنيد، امّا خوابتان بايد بسيار سبك و كوتاه باشد، همچون شخصى كه آب را جرعه جرعه مى‌نوشد و يا مضمضه مى‌كند!

نامه 12

به «معقل بن قيس رياحى» در آن هنگام كه او را با سه هزار نفر به عنوان‌

مقدّمه لشكر خويش به سوى شام فرستاد

از خدا بترس، همان خدايى كه به ناچار بايد ملاقاتش كنى و سرانجامى جز حضور در پيشگاهش ندارى، جز با كسى كه با تو بجنگد پيكار مكن،