كوهها از جاهاى پست و صاف بر آمدگى پيدا مى‌نمودند و كم كم ارتفاع يافتند و بن آنها در درون و اعماق زمين ريشه دوانيد!

قلّه‌هاى آنها را به سوى آسمان كشيد و نوك آنها را طولانى ساخت. خداوند اين كوهها را تكيه گاه زمين و ميخهاى نگهدارنده آن گردانيد. پس آن‌گاه در عين متحرّك بودن آرام گرفت، نكند اهل خويش را در سقوط و اضطراب قرار دهد و يا آنچه را كه حمل كرده فرو اندازد و يا آن را از جاى خويش زايل سازد.

منزّه است آن كس كه زمين را در ميان آن همه امواج ناآرام ثابت نگهداشت و پس از رطوبت جوانبش، آن را خشك ساخت (بارانهاى سيلابى پايان گرفت و خشكيها سر از آب برآوردند) و آن را جايگاه آرام زندگى براى مخلوق خويش گردانيد، بساط زندگى را براى آنان، برروى اقيانوس عظيم و راكدى كه جريان ندارد و ايستاده و سير نمى‌كند گسترد، تنها بادهاى شديد و تند آن را بر هم مى‌زند و ابرهاى پر باران آن را به حركت در مى‌آورد. «در اين امور درس عبرتى است براى كسى كه بترسد» و احساس مسئوليّت در پيشگاه خدا كند (انَّ فى ذلِكَ لَعِبْرَةً لِمَنْ يَخْشى). [1]

خطبه 212

كه همواره با اين سخنان اصحاب خويش را براى جهاد با شاميان بسيج مى‌نمود

بار پروردگارا! هر كدام از بندگانت كه سخن عادلانه و به دور از ستم و اصلاح كننده و بدون مفسده ما را در دين و دنيا بشنود ولى پس از يارى آيين تو و اعزاز دينت سرباز زند، كندى ورزد و پشت كند؛ ما تو را بر ضدّ او به شهادت مى‌طلبيم. اى كسى كه بزرگترين شاهدانى و باز تمام آنها را كه در آسمانها و زمين سكونت بخشيده‌اى به عنوان گواه بر ضدّ او به شهادت دعوت مى‌كنيم، با اين كه مى‌دانيم تو ما را از يارى او بى نياز مى‌سازى و او را به گناهش خواهى گرفت!

[1]. سوره نازعات، آيه 26.