خداوند پيمان عمل به قرآن را از بندگان گرفته و آنان را در گرو دستورات آن قرار داده، نورانيّت آن را تمام و دينش را با آن كامل ساخته است، و پيامبرش صلى الله عليه و آله را هنگامى از اين جهان برد كه از رساندن احكام هدايت قرآن به خلق فراغت يافته بود، بنابراين خداوند را آن‌گونه بزرگ بشماريد و تعظيم كنيد كه خود بيان كرده است ... چه اين كه خداوند چيزى از دينش را بر شما مخفى نداشته و هيچ مطلبى را كه مورد رضايت و يا ناخشنوديش باشد وانگذاشته، جز اين كه نشانه‌اى آشكار و آيه‌اى محكم كه از آن جلوگيرى يا به سوى آن دعوت كند، برايش قرار داده است؛ رضايت و خشم و قانون او، در گذشته و حال و آينده درباره همه يكى است. بدانيد! خداوند هيچ گاه از شما خشنود نمى‌شود، به كارى كه بر پيشينيان به خاطر آن خشم گرفته و هرگز بر شما خشمگين نمى‌شود. به كارى كه اگر پيشينيان انجام مى‌دادند خشنود مى‌شد؛ شما در راهى آشكار قدم بر مى‌داريد و همان سخن مى‌گوييد كه مردان گذشته شما گفته‌اند.

خداوند نياز دنياى شما را به مقدار كافى در اختيارتان گذاشته و به شكر نعمتها تشويق و ترغيبتان نموده و ذكر و ياد خود را بر زبانتان واجب ساخته است.

توصيه به پرهيزكارى‌

(خداوند) شما را به تقوا سفارش نموده و آن را منتهاى رضا و خواست خويش از بندگان قرار داده است. بنابراين از مخالفت فرمان خداوندى كه همواره در پيشگاه او حاضريد و زمام شما به دست اوست و حركات و سكنات شما را در اختيار دارد بترسيد! او كسى است كه اگر كارى را در پنهانى انجام دهيد مى‌داند و اگر آشكارا به جا آوريد مى‌نويسد، نگهبانان بزرگوارى را قرار داده كه از حفظ هيچ حقّى غفلت نورزند و بيهوده ثبت ننمايند. آگاه باشيد! «آن كس كه تقوا پيشه كند و از خدا بترسد راهى براى رهايى (از فتنه ها) به رويش مى‌گشايد» [1] و نورى در دل تاريكى به او عطا مى‌نمايد و او را در آنچه دوست دارد و به آن علاقه‌مند است (بهشت) براى هميشه مخلّد مى‌سازد. و از او در منزل كريمانه‌اى كه آماده ساخته، پذيرايى مى‌كند، در سرايى كه آن را مخصوص خود ساخته كه سقف آن عرش او و نور و روشنايى‌اش، جمال او زائرانش فرشتگان و همنشينانش پيامبران خدا مى‌باشند. پس به سوى قيامت مبادرت ورزيد و پيش از آن كه اجل فرا رسد كار كنيد. چه نزديك است كه آرزوى مردم قطع گردد، مرگ آنها را در آغوش كشد و باب توبه به رويشان مسدود شود؛ همانند كسانى كه قبل از شما بودند و پس از مرگ تقاضاى بازگشت به جهان كردند (امّا پذيرفته نشد)، شما همچون واماندگان در سفريد ... كه از اين دنيا كه خانه شما نيست (به سراى آخرت مى‌شتابيد) فرمان كوچ كردن به شما داده شده و مأمور به تهيّه زاد و توشه از اين سرا گشته‌ايد.

[1]. سوره طلاق، آيه 2.