و فراوانى رسوايى‌ها و بدى‌هايش، چه اين كه دنيا از او گرفته شده، امّا براى ديگران مهيّا گرديد، از پستان دنيا وى را جدا ساختند و از زخارف و زيبايى‌هاى آن كنار زده شد.

اين موسى عليه السلام بود

اگر بخواهى، نفر دوّم موسى كليم عليه السلام را معرّفى مى‌كنم، آنجا كه مى‌گويد: «پروردگارا! هر چه به من از نيكى عطا كنى نيازمندم». [1] به خدا سوگند (آن روز) موسى غير از قرص نانى كه بخورد از خدا نخواست، زيرا وى (مدّتى بود) از گياهان زمين استفاده مى‌كرد تا آن‌جا كه در اثر لاغرى شديد (و جذب‌شدن مواد اين گياهان) سبزى گياه از پشت پرده شكمش آشكار بود.

اين داوود عليه السلام بود

و چنانچه دوست داشته باشى سوّمين نفر داوود عليه السلام صاحب مزامير وقارى بهشتيان را نمونه آورم! وى با دست خويش از ليف خرما زنبيل مى‌بافت و به دوستان و رفقايش مى‌گفت: كدام يك از شما مى‌تواند براى من اينها را بفروشد و از بهاى آن قرص نان جوى تهيّه كرده مصرف كند.

اين عيسى عليه السلام بود

و اگر بخواهى سرگذشت عيسى بن مريم عليه السلام را برايت بازگو مى‌كنم؛ او سنگ را بالش خويش قرار مى‌داد، لباس خشن مى‌پوشيد، نان خشك مى‌خورد؛ نان‌خورشش گرسنگى، چراغ شبهايش ماه، مسكنش در زمستان مشرق و مغرب آفتاب بود (صبحها در جانب مغرب و عصرهادر جانب مشرق روبه روى آفتاب قرار مى‌گرفت)، ميوه و گلش گياهانى بود كه زمين براى بهايم مى‌رويانيد. نه همسرى داشت كه وى را بفريبد و نه فرزندى كه او را غمگين نمايد و نه ثروتى كه او را به خود مشغول دارد و نه طمعى كه خوارش سازد؛ مركبش پاهايش و خادمش دستهايش بود.

[1]. سوره قصص، آيه 26.