خطبه 159

در اين خطبه از روش نيك خود با رعايا سخن گفته است‌

من برايتان همسايه نيكى بودم و با كوشش و تلاش در پشت سر نيز به پاسدارى از شما پرداختم، از بند ذلّت و حلقه‌هاى زنجير و خوارى آزادتان ساختم، اين سپاس فراوان من است در برابر نيكى كمى كه شما انجام داده‌ايد، (و نسبت به گروهى ديگر از شما) از منكرات فراوانى كه انجام مى‌دهند كه چشم مشاهده مى‌كند و بدن آن را لمس مى‌نمايد، چشم پوشى و اغماض كردم (زيرا رهبر بايد نسبت به نيكان نيكى كند و از گناه فريب خوردگان صرف نظر نمايد، شايد به خود آيند و باز گردند).

خطبه 160

كه در مورد عظمت خداوند ايراد فرموده است‌

فرمانش قضا و حكمت است و رضايش امان و رحمت، با علم داورى مى‌كند و با حلم و بردبارى مى‌بخشايد.

ستايش خداوند

پروردگارا! ستايش مخصوص توست بر آنچه مى‌گيرى و بر آنچه عطا مى‌كنى و بر بهبودى و عافيتى كه مى‌دهى و بر آزمايشى كه مى‌نمايى؛ ستايشى كه رضايت بخش‌ترين حمدها برايت و محبوبترين ستايشها بسويت و برترين آنها نزد تو باشد.

ستايشى كه تمام عوالم خلقت را پر سازد و تا آن‌جا كه اراده كنى برسد؛ حمدى كه از تو دور نشود و در پيشگاهت قصورى نداشته باشد.

ستايشى كه عددش پايان نپذيرد و در پهنه زمان فنا در آن راه نيابد. ما كنه عظمت تو را درك نمى‌كنيم. تنها اين را مى‌دانيم كه تو زنده و قائم به ذات خود هستى و ديگران قائم به تواند! هيچ‌گاه خواب سبك و سنگينى تو را فرا نخواهد گرفت (و از حال بندگانت غافل نمى‌شوى). شعاع نگاهها به تو نمى‌رسد و بينايى تو را درك نخواهد كرد، ولى تو چشمها را مشاهده مى‌كنى و اعمال و كردار را احصا مى‌نمايى و زمام همگان در اختيار توست.