فرمود: «اى على! پس از من، پيروانم در بوته آزمايش قرار مى‌گيرند».

عرض كردم: اى پيامبر خدا صلى الله عليه و آله مگر نه اين است كه در جنگ احد پس از آن كه افرادى از مسلمانان شهيد شدند و من از اين كه به سعادت شهادت نرسيده بودم ناراحت شدم به من فرمودى «بشارت باد بر تو كه سرانجام شهيد خواهى شد».

در پاسخم فرمود: «آن گفته درست است ولى بگو در آن موقع چگونه صبر خواهى كرد؟» عرض كردم: چنين موردى از موارد «صبر» نيست، بلكه از موارد بشارت و شكر است (شهادت نعمت است نه مصيبت).

آن حضرت به من فرمود: «اى على! اين مردم پس از من با ثروتشان آزمايش مى‌گردند و ديندار بودن را منّتى بر خدا قرار مى‌دهند و با اين حال انتظار رحمتش را دارند و از قدرت و خشمش خود را در امان مى‌بينند. حرام او را با شبهات دروغين و هوسهاى غفلت زا حلال مى‌شمرند، شراب را به نام «نبيذ»، «رشوه» را به نام «هديه» و «ربا» را به اسم «تجارت» حلال مى‌دانند».

گفتم: اى پيامبر! كار آنها را در چه مرتبه‌اى قرار دهم؟ آيا به منزله ارتداد و بازگشت از دين و يا در مرحله فتنه و آزمايش بدانم؟

فرمود: «در مرحله آزمايش و فتنه بدان»!

خطبه 157

كه در آن مردم را به تقوا تشويق نموده است‌

ستايش مخصوص خداوندى است كه «حمد» را كليد يادآوريش قرار داده و آن را سبب ازدياد فضل و رحمتش و راهنماى نعمتها و عظمتش گردانيده است.

بندگان خدا! روزگار بر باقى ماندگان آنسان مى‌گذرد كه بر پيشينيان گذشت، آنچه از آن گذشته باز نمى‌گردد و آنچه در آن است جاويدان نمى‌ماند، آخرين كارش همچون اوّلين كار اوست، اعمال و رفتارش همچون يكديگر و نشانه هايش روشن و آشكار است؛ گويا پايان زندگى جهان، شما را به پيش مى‌راند، همانگونه كه ساربان شتران را به سرعت مى‌راند. آن كس كه توجّهش را از خويش باز دارد، در تاريكيها متحيّر مى‌ماند و در مهلكه‌ها غوطه ور مى‌گردد و شياطين او را در مسير طغيان به پيش مى‌رانند و اعمال ناشايسته‌اش را در نظرش جلوه مى‌دهند؛