آن كس كه آنان را در آن هنگام كه اندك بودند، يارى كرد و در آن موقع كه در اثر كمى نفرات نمى‌توانستند از خود دفاع كنند از آنها دفاع نموده، همو زنده است و هرگز نمى‌ميرد.

ولى تو اگر شخصاً به سوى دشمن حركت كنى و در برابر آنان مغلوب گردى، براى شهرهاى دوردست مسلمانان پناهى نمى‌ماند؛ (و اگر تو در ميدان جنگ كشته شوى، پيش از آن كه مردم با ديگرى بيعت كنند) كسى نيست كه به او مراجعه كنند، پس مرد جنگ آزموده‌اى را به سوى آنها بفرست و گروهى كه مشكلات و سختيهاى جنگها را ديده‌اند و خيرخواه و نصيحت پذيرند، با او همراه ساز! پس اگر خداوند پيروزى داد همان است كه تو مى‌خواهى و اگر نشد، تو مدافع مردم و پناه آنها خواهى بود، (و در سنگر پشت جبهه قرار خواهى داشت).

خطبه 135

هنگامى كه مشاجره‌اى بين امام عليه السلام و عثمان درگرفت، «مغيره بن اخنس» به عثمان گفت: من به جاى تو پاسخگوى او خواهم بود. امام عليه السلام به مغيره فرمود:

اى پسر لعين ابتر! و اى درخت بى ريشه و شاخه! تو به حساب من مى‌رسى؟ به خدا سوگند، خداى به كسى كه تو ياورش باشى عزّت نمى‌دهد و كسى كه تو دستش را بگيرى، از جاى بپا نخواهد خاست، بيرون شو! خداى خير را از تو دور سازد، سپس هرچه مى‌خواهى كوشش كن خداوند تو را باقى نگذارد، اگر از آنچه مى‌توانى فروگذار كنى!

خطبه 136

كه در مورد بيعت فرموده‌

بيعت شما با من بى مطالعه و ناگهانى نبود و كار من و شما يكسان نيست، من شما را براى خدا مى‌خواهم و شما مرا براى خويشتن.