و سرانجامى معيّن، و آن‌گاه از روح خود در او دميد، پس به صورت انسانى داراى نيروى عقل كه وى را به تكاپو مى‌اندازد درآمد، و داراى افكارى كه به وسيله آن در موجودات تصرّف نمايد. به او جوارحى بخشيد كه به خدمتش پردازد و ابزارى عنايت كرد كه وى را به حركت آورد، نيروى انديشه به او بخشيد كه حق را از باطل بشناسد، و همچنين ذائقه، شامّه و وسيله تشخيص رنگها و اجناس مختلف در اختيار او قرار داد، او را معجونى از رنگهاى گوناگون و موادّ موافق و نيروهاى متضاد و اخلاط مختلف: (حرارت، برودت، رطوبت، و يبوست و ناراحتى و شادمانى) ساخت. سپس خداوند از فرشتگان خواست كه وديعه الهى و عمل به پيمانى را كه با او داشتند، در مورد سجود در برابر آدم و خضوع به عنوان بزرگداشت او، ادا نمايند آن‌جا كه فرموده است: «براى آدم سجده كنيد! پس آنها همه سجده كردند، مگر ابليس!». [1] كه كبر و نخوت او را فرا گرفت، و شقاوت و بدبختى بر او غلبه نمود. به آفرينش خود از آتش افتخار نمود، و به خلقت آدم از گل و خاك توهين كرد، پس خداوند براى اين‌كه استحقاق بيشترى براى غضب خداوند پيدا كرده، آزمايشش كامل شود، و وعده‌اى كه به وى داده منجّز گردد، به او مهلت عطا كرد و فرمود: «تا روز معلوم مهلت داده شدى». [2]

آدم در بهشت‌

سپس خداوند آدم را در خانه‌اى سكنى بخشيد كه زندگيش را در آن گوارا و پر بركت قرار داد، جايگاه او را امن و امان كرد، و او را از ابليس و عداوت وى بر حذر داشت، اما دشمن بالاخره او را فريب داد به خاطر اين‌كه بر او حسادت مى‌ورزيد و از اين‌كه او در سراى پايدار، و همنشين نيكان است ناراحت بود، آدم يقين خود رابه شك و وسوسه او فروخت، و تصميم راسخ را با گفته سست او مبادله كرد، و به خاطر همين موضوع، شادى خود را مبدّل به ترس و وحشت ساخت، و فريب برايش پشيمانى به بار آورد. پس از آن خداوند دامنه توبه را برايش گسترد، كلمات رحمتش را به او القا نمود، بازگشت به بهشت را به وى وعده داد، و او را به سراى آزمايش و جايگاه توالد و تناسل فرو فرستاد.

رسالت پيامبران براى استخراج گنجهاى عقول‌

از ميان فرزندان او پيامبرانى برگزيد، و پيمان وحى را از آنان گرفت، و از آنها خواست كه امانت رسالتش را به مردم برسانند در زمانى كه اكثر مردم پيمان خدا را تبديل كرده بودند و حقّ او را نمى‌شناختند و همتا و شريكانى براى او قرار داده بودند،

[1]. سوره بقره، آيه 34.

[2]. سوره حجّ، آيه 38.