خطبه 131

در اين سخن علّت اصرار خويش را در امر حكومت بر مردم و صفات‌

يك پيشواى دادگر را تشريح مى‌نمايد.

اى روحهاى پر اختلاف! و اى قلبهاى پراكنده! شما كه بدنهايتان حاضر و عقلهايتان پنهان است! من شما را به سوى حق مى‌كشانم، ولى همچون گوسفندانى كه از غرّش شير فرار كنند، مى‌گريزيد! ... هيهات، كه من با كمك شما بتوانم تاريكى را از چهره عدالت بزدايم و يا كجى حق را راست نمايم.

پروردگارا! تو مى‌دانى آنچه ما انجام داديم، نه براى اين بود كه ملك و سلطنتى بدست آوريم و نه براى اين‌كه از متاع پست دنيا چيزى تهيّه كنيم، بلكه به خاطر اين بود كه نشانه‌هاى از بين رفته دينت را بازگردانيم و صلح و مسالمت را در شهرهايت آشكار سازيم، تا بندگان ستمديده‌ات در ايمنى قرار گيرند و قوانين و مقرّراتى كه به دست فراموشى سپرده شده، بار ديگر عملى گردد. بار خدايا! من نخستين كسى هستم كه به سوى تو بازگشته و نداى تو را شنيده و پاسخ گفته‌ام؛ هيچ‌كس جز پيامبر صلى الله عليه و آله در نماز بر من سبقت نگرفت (و نخستين نمازگزار در اسلام بعد از او من هستم).

شما مى‌دانيد آن كس كه بر نواميس، خونها، غنايم، احكام و امامت مسلمانان حكومت مى‌كند، نبايد بخيل باشد تا در جمع آورى اموال آنان براى خويش حرص ورزد، و نبايد جاهل و نادان باشد كه با جهلش آنان را گمراه كند و نه جفاكار تا پيوندهاى آنها را از هم بگسلد و به نيازهاى آنها پاسخ نگويد و نه ستمكار كه در اموال و ثروت آنان حيف و ميل نمايد و گروهى را بر گروه ديگر مقدّم دارد و نه رشوه گير در قضاوت، تا حقوق را از بين ببرد و در رساندن حق به صاحبانش كوتاهى ورزد و نه آن كس كه سنّت پيامبر را تعطيل كند و بدين سبب امّت را به هلاكت بيفكند (اينها هيچ‌كدام لايق مقام ولايت و سرپرستى مسلمانان نيستند).