مى‌خواهد پيمان دين شما را گره گره بگشايد و به جاى اتّحاد و هماهنگى، تفرقه و به وسيله «تفرقه» فتنه برقرار سازد.

نهج البلاغه با ترجمه فارسى روان ؛ ترجمه ؛ ص265

ابراين از وسوسه ها و فريبهاى او روى بگردانيد؛ كسى كه به شما نصيحت را هديه كند، آن را بپذيريد و قبول كنيد و آن را در درون وجود خود نگهدارى نماييد.

خطبه 122

هنگامى كه خوارج در مخالفت خود در مسأله حكميّت پافشارى داشتند،

امام عليه السلام به لشكرگاه آنان آمد و چنين فرمود:

آيا شما همه در «صفّين» همراه ما بوديد؟ گفتند: بعضى از ما آرى و بعضى نه، فرمود: پس به دو گروه تقسيم شويد؛ آنها كه در «صفّين» بودند يك طرف و آنها كه نبودند در سوى ديگر، تا با هر كدام با سخنى كه شايسته آنهاست گفتگو كنم.

آن‌گاه مردم را ندا داد و فرمود: از سخن خوددارى كنيد، به حرفهايم گوش فرا دهيد و با دلهايتان به سوى من آييد و هركس را كه سوگند دادم درباره آنچه گواهش مى‌گيرم، با علم خود شهادت دهد.

سپس با آنان به سخن پرداخت؛ سخنان طولانى؛ كه قسمتى از آن اين است: مگر آن وقت كه از روى حيله و مكر و خدعه و فريب قرآن ها را بر سر نيزه بلند كردند، نگفتيد ... برادران ما هستند و اهل آيين ما؟

از ما مى‌خواهند كه از آنان بگذريم و راضى به حكومت كتاب خدا شده‌اند، پس نظر ما اين است كه حرفشان را قبول كنيم و دست از آنان برداريم، امّا من به شما گفتم كه اين امر ظاهرش ايمان است و باطنش دشمنى و عدوان، آغازش رحمت است و پايانش ندامت؛ بر همين حال باقى باشيد و از راهى كه پيش گرفته‌ايد منحرف نشويد و در جهاد دندانها را روى هم فشار دهيد و به هر صدايى اعتنا نكنيد؛ چه اين كه اينها صداهايى است كه اگر پاسخش گوييد گمراه مى‌كند و اگر رهايش سازيد خوار و ذليل مى‌گردد، متأسّفانه وضع چنان شد كه شما رأى حكميّت را به آنها داديد.

به خدا سوگند اگر من از اين كار ابا داشتم، مقرّرات آن بر من واجب نبود، و گناهى از اين رهگذر بر دوش من قرار نداشت و سوگند به خدا اگر آن را مى‌پذيرفتم، باز هم حق با من بود و مى‌بايست از من پيروى شود؟