خطبه 117

كه در آن بخيلان را سرزنش مى‌كند

نه اموال خود را در راه آن كس كه به شما داده، بذل مى‌كنيد و نه جانها را در راه كسى كه آنها را آفريده به خطر مى‌افكنيد. دوست داريد مردم به خاطر خدا شما را گرامى دارند، امّا خودتان خدا را در ميان بندگانش گرامى نمى‌داريد (و در منفعت رساندن به بندگانش اطاعت نمى‌كنيد) از قرار گرفتن در مسكنهاى گذشتگان عبرت گيريد، (آنها رفتند، شما هم خواهيد رفت) و از انقطاع و جدا شدن از نزديكترين برادران پند پذيريد.

خطبه 118

كه در مورد ياران شايسته‌اش ايراد فرموده‌

شما ياوران حقّيد و برادران دينى، سپرهاى روز گرفتارى و پيكار، و رازداران در برابر افشا كنندگان اسرار، با نيروى شما پشت كنندگان به حق را مى‌كوبم و به كمك شما به اطاعت روى آوران به حق، اميدوارم؛ مرا با خير خواهى خالصانه و سالم از هر گونه شك و ترديد يارى كنيد؛ به خدا سوگند من به مردم از همه و حتّى از خودشان سزاوارترم.

خطبه 119

پس از جنگ «صفين» و «نهروان» در آن هنگام كه مردم را گرد آورد و به جهاد تحريص كرد و آنها مدّتى سكوت كردند و به نداى امام پاسخ نگفتند، فرمود:

شما را چه مى‌شود؟ مگر لاليد؟ (چرا سخن نمى‌گوييد؟)

گروهى گفتند: اى اميرمؤمنان! اگر تو حركت كنى در ركابت خواهيم بود.